Maar ook de coalitieverhoudingen zijn door het amateuristische en opportunistische optreden van D66 fors onder druk komen te staan. Eerst bracht het premature ‘nee’ van de Democraten tegen de missie het kabinet in een onmogelijke positie, waardoor de zaak in procedureel gerommel ontaardde. Toen minister-president Balkenende aankondigde te willen proberen de D66-ministers alsnog op één lijn met de rest van het kabinet te krijgen, reageerde de met een chronische profileringsdrang behepte minister Pechtold met een parmantig “nou, niet dus!” Een week later spuwde deze bewindsman publiekelijk zijn gal over de Haagse politiek in het algemeen en zijn collega-ministers in het bijzonder.

Maar na het definitieve ‘ja’ tegen de missie zit minister Pechtold er nog gewoon. Want, aldus Dittrich: “uit het kabinet stappen heeft geen zin, want de missie gaat toch door.”

Onthutsend! Als je écht meent dat deze missie “een tweede Srebrenica” wordt, dan wil je daar toch geen verantwoordelijkheid voor dragen?!

 

Aan het begin van het ‘oogstjaar 2006’ zijn de vooruitzichten voor het kabinet er al met al niet beter op geworden. D66 blijkt een buitengewoon instabiele coalitiepartner. De agenda van het Regeerakkoord is zo ongeveer afgewerkt en er is weinig dat de drie partijen nog bindt. Het vertrouwen van de bevolking in dit kabinet is bedroevend laag. Bovendien klinken uit de kringen van VVD en D66 (en soms óók CDA!) voortdurend klachten over het gebrek aan leiderschap en regie in de coalitie.

 

Er is maar één conclusie mogelijk: het kabinet-Balkenende II is ruim een jaar vóór de verkiezingen al demissionair.