De heer Rouvoet (ChristenUnie) vergelijkt de minister met een dokter die tegen zijn patiënt zegt dat hij goed en slecht nieuws heeft en dat het slechte nieuws is dat hij ME/CVS heeft, terwijl het goede nieuws is dat ME/CVS niet bestaat.

 

Staatssecretaris Linschoten liet er in 1995 geen duidelijkheid over bestaan dat ook Nederland, gelet op het standpunt van de WHO, ME/CVS als ziekte erkende. Minister Borst deed er op haar beurt ook uitspraken over die boekdelen spraken. Waarom gaat de minister daar tegenin en volgt hij evenmin de conclusie van de Gezondheidsraad om ME/CVS als ziekte te erkennen? Waarom gaat hij ook tegen de internationale erkenning in? Kan hij dit onderbouwen in plaats van te zeggen dat hij de aandoening veiligheidshalve maar niet als zodanig erkent? Dat is veel te gemakkelijk. Het is moeilijk om de ziekte objectief vast te stellen, maar de oorzaak van een ziekte hoeft niet bekend te zijn voor erkenning van die ziekte. De internationale criteria die de Amerikaanse Centers for Disease Control (CDC) in 1994 hebben opgesteld, zijn in de praktijk goed bruikbaar gebleken. Bovendien kan de vaststelling van de Gezondheidsraad dat ME/CVS een reële, invaliderende aandoening is, erkenning niet in de weg staan.

 

De redenering van de minister dat het prematuur stellen van een diagnose tot een verkeerde behandeling kan leiden, is te gemakkelijk en kan bovendien worden omgedraaid. Als je de ziekte niet erkent, ligt een actieve behandeling en therapie namelijk ook niet voor de hand. De winst van erkenning is duidelijk, zeker met het oog op nader onderzoek naar de oorzaken, mogelijke behandelingen en de ontwikkeling van medicijnen. Is de minister bereid om het laatste stapje te zetten, net als staatssecretaris Linschoten heeft gedaan?