De heer Anker (ChristenUnie): Voorzitter. Ik dank u voor het feit dat ik nog op de sprekerslijst kon worden geplaatst. Ik had echter niet verwacht dat ik hier nog twee uur zou zitten nadat ik mij op die lijst had laten plaatsen. Dit alles echter terzijde.

            Wij voeren een debat naar aanleiding van vragen die de heer Fritsma aan het kabinet heeft gesteld. Ik heb geleerd dat er geen domme vragen bestaan. Als je oprecht wilt weten hoe iets in elkaar zit, is dat te prijzen. Wij weten ook allemaal dat er verscheidene soorten vragen zijn. Er zijn bijvoorbeeld vragen waarop je liever geen antwoord wilt; de zogenaamde retorische vraag. Er is ook het vragen naar de bekende weg. Verder zijn er vragen die eigenlijk niet zo netjes zijn. Kinderen stellen die vaak.

            Vandaag spreken wij over de antwoorden die de heer Fritsma kreeg op de vraag hoeveel de immigratie Nederland kost dan wel opbrengt. Op zich is dat best een goede vraag. Is alles wat wij in Nederland aan immigratie doen wel nuttig? Krijgen wij waar voor ons geld? Schieten de mensen die wij willen helpen er iets mee op? Ik vrees echter dat de heer Fritsma iets heel anders wil. Het zal niet de eerste keer zijn dat hij wil stellen dat iets erg veel geld kost. En als iets erg veel geld kost, zal het volgens hem ook wel zonde van het geld zijn.

            Bij de afweging om ergens geld aan uit te geven, speelt niet alleen hoeveel het kost. Je weegt ook af wat je wel en niet belangrijk vindt. De ChristenUnie vindt dat het bij een samenleving hoort om solidair met elkaar te zijn, ongeacht geslacht, religie, leeftijd, beperking, culturele afkomst of wat dan ook. Wij laten ons daarbij niet leiden door een rekening van winst en verlies, maar vooral door een principe. In ons geval is dat naastenliefde. Als het huis van de buren in brand staat en de buren vragen mij om onderdak, pak ik niet eerst de rekenmachine.

            Zo vraag ik overigens ook niet wat de kosten zijn van de beantwoording van de vragen van de heer Fritsma. Hij heeft als Kamerlid het recht om zijn vragen te stellen en om daarop een fatsoenlijk antwoord te krijgen.

Natuurlijk zijn er wel grenzen. De kosten van immigratie moeten in de hand worden gehouden; we zijn immers ook rentmeesters. Weer zo'n principe … Daarom stellen we bijvoorbeeld inkomenseisen en inburgeringsvoorwaarden aan migranten die voor gezinshereniging naar Nederland willen komen. Daarnaast moeten migranten goed voorbereid naar Nederland komen, zodat zij snel kunnen voorzien in hun eigen levensonderhoud. Het inburgeringexamen in het buitenland draagt daaraan ook bij. Wij helpen immigranten ook door hen te helpen om zo snel mogelijk op eigen benen te staan.

Natuurlijk moeten we steeds kritisch kijken wat het integratiebeleid oplevert. Wij evalueren echter, ik zeg het de ministers na, geen burgers maar beleid. We gaan in dit land de verkeerde kant op als we onderscheid maken tussen burgers die geld opleveren en burgers die geld kosten. We doen dit ook niet voor groepen als ouderen, gehandicapten of kinderen. De som of immigratie geld oplevert of niet valt niet of nauwelijks te maken. Het kabinet heeft de gegevens verstrekt die beschikbaar zijn. Daar ga in tenminste van uit. Minister Van der Laan heeft wel enige verwarring gesticht. Dat was niet verstandig en ook niet handig. Kan hij nu bevestigen dat hij naar vermogen als minister de vragen heeft beantwoord? Of heeft hij bepaalde informatie liggen die hij de Kamer nog niet heeft verstrekt?

Als de heer Fritsma na deze beantwoording meer wil weten, vind ik dat op zich prima. Wat mijn fractie betreft moet er dan wel een vraagstelling zijn die redelijkerwijze beantwoord kan worden, gelet op de beschikbare gegevens uit administraties. Het ridicule voorbeeld van het aantal allochtonen is al een aantal keer genoemd.

            We gaan er in Nederland sinds jaar en dag, en zeker sinds de commissie-Blok, van uit dat immigratie niet een economisch belang dient. Daarom wordt immigratie ook niet actief bevorderd. Er zijn andere motieven die de immigratie en emigratie bepalen. Kortom, een conclusie dat immigratie per saldo geld kost, is alleen relevant als we ook echt actief immigratie nastreven. De Kamervragen lijken ingegeven door de vooronderstelling dat Nederland een immigratieland is en welbewust deze immigratie stimuleert. Nogmaals, dat is niet het geval. Gezinsvorming is binnen de grenzen van het internationaal recht onderworpen aan regels. Het coalitieakkoord zet deze lijn voort. We hebben geen immigratie als beleid, behalve in de sector kenniswerkers.

            Ik rond af. Zoals vandaag het hoofdredactioneel commentaar van de Telegraaf stelt -- een krant die ik overigens uiterst zelden citeer -- is het runnen van een land iets anders dan het runnen van een supermarkt. In een supermarkt worden verliesgevende producten eenvoudigweg uit het assortiment gehaald. De samenleving zijn we samen: allochtoon en autochtoon. De ChristenUnie ontkent niet dat er integratieproblemen zijn. Daar moeten we ook hard aan werken. Waar nodig moeten we streng optreden tegen overlast, uitsluiting van vrouwen, geweld, et cetera. De waarde van mensen drukken we echter niet uit in geld.