“Verantwoordelijkheid nemen!” 

We leven in een tijd waarin iedereen graag alles zelf doet. Althans, een tijd
waarin iedereen graag zelf kiest wat hij of zij wil doen. Profilering,
ontwikkeling en ontplooiing zijn belangrijke woorden in onze tijd. Ook ik ben
zo’n mens van de nieuwe tijd. Je kijkt naar welke kansen er liggen en wat je
leuk vind om op te pakken. Ik droom er wel eens van om later mijn ‘eigen’ kerk
of mijn eigen bedrijfje te hebben. Dat lijkt me echt cool: doen wat jezelf goed
lijkt, dingen op je eigen manier aanpakken en je alleen maar bezig houden met
zaken die jou interesseren. Welkom in Utopia. Ik heb namelijk ook een
verantwoordelijkheid: als mens, als Christen en als “jongerenpoliticus”. Het
moet dan ook niet zijn: ‘voor mezelf’, maar: ‘voor elkaar!’ 
 
In de maatschappij zien we diverse plekken waar je er voor elkaar kunt zijn.
Dankzij het huidige kabinet kan dat in deze tijd nog meer plaatsen dan ooit. De
WMO zorgt ervoor dat er veel zorgtaken bij de burger terecht komen waar  nu de
overheid voor verantwoordelijk is. Eigen verantwoordelijkheid viert hoogtij en
dat is goed. Het is alleen jammer dat het kabinet geen idee heeft hoe de
samenleving de gevolgen van WMO op gaat vangen. Wie gaat er nu voor zieke oma
zorgen? Wie is er bereid om ergens mee te stoppen of zijn vrije tijd op te
geven? 
 
We leven in een tijd waarin iedereen graag kiest wat hij of zij graag wil gaan
doen. Sommigen dagdromen over een eigen kerk of bedrijf, anderen hopen zelf
brood op de plank te kunnen gaan verdienen. Voor de eerste groep worden allerlei
activiteiten georganiseerd en zijn er fiscale voordelen. De tweede groep moet
naar de voedselbank en het CWI. Het aantal aanvragen voor voedselbank steeg in
twee jaar tijd van 1500 naar 5000 á 6000 per jaar. In het PKN rapport “Armoede
in Nederland” wordt gemeld dat de diaconie van de kerk een sterke toename ziet
in het aantal hulpvragen. Welkom in de dagelijkse realiteit. 
 
Gerda Verburg van het CDA zegt op haar website dat voedselbanken de armoede in
Nederland in stand houden. In plaats van mensen een hengel te geven, krijgen ze
vis. Daardoor gaan ze niet werken en blijven ze arm. Ik ben een andere mening
toegedaan: helaas leven we in een land waar armoede tot de dagelijkse realiteit
behoort. Sommige mensen zitten zo diep in de problemen, dat er niets meer te
hengelen valt. Laat staan dat er een vis aan die hengel hangt. Uiteraard moet je
deze mensen naast ‘vis’ ook een hengel én visles geven. Echter, soms moet je in
een acute behoefte voorzien. Eten is zo’n behoefte. ‘Eerst brood en water,
beleid komt later’. 
 
Voedselbanken worden vaak gerund door mensen die het zelf ook niet breed hebben.
Ze kennen de problemen van de armoede van binnenuit en willen andere mensen
helpen door eens per week een tas met boodschappen te regelen. Deze mensen
houden niet de armoede in stand, maar ze zorgen ervoor dat de mensen in leven
kunnen blijven. 
 
Daarom moet de overheid ervoor zorgen dat mensen die een voedselbank willen
opstarten dat kunnen. Er moet een beperkte subsidie komen om de running costs
van voedselbanken te betalen. Denk hierbij aan de huur van een pand, de aanschaf
van een koelkast, etc.. Op die manier kunnen de vrijwilligers van de voedselbank
hun werk normaal doen en kan de overheid zoeken naar mogelijkheden om mensen uit
hun uitzichtloze situatie te helpen. 
 
Dan blijft er nog één vraag liggen: wat is míjn verantwoordelijkheid? Volstaat
het om af en toe een bedrag over te maken als de studiefinanciering dat toelaat?
Nee. Ook ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen. Daarmee maak ik een begin,
door eind februari een actie te organiseren rondom de voedselbanken: bekende
Nederlanders, politici en mensen uit het bedrijfsleven zullen voedselpakketten
inpakken en uitdelen. Met de actie wil ik aan Gerda Verburg en andere politici
duidelijk maken dat de voedselbank niet het probleem veroorzaakt, maar voorziet
in een basisbehoefte. 
 
Door mij op die manier in te zetten kan ik kerk- en bedrijfsdroom koppelen aan
de realiteit. Ik wil omzien naar de mensen die dichtbij of verder weg van mij
staan. Ik wil er voor die mensen zijn. De ene keer als vriend, en soms ook als
“jongerenpoliticus”. Ik wil niet meewaaien met de wind van de zelfontplooiing.
Ik wil aan maatschappijontplooiing doen. “Ik was hongerig, en jij gaf mij te
eten. Toen ik dorst had, bood je mij je beker aan. Ik was naakt en je hebt me
gekleed, en toen ik gevangen zat kwam je me opzoeken.” Zo iemand wil ik zijn:
voor elkáár. 
 
Rogier Havelaar

Rogier Havelaar is voorzitter van PerspectieF, ChristenUnie jongeren

Bron: Centraal Weekblad - 13 januari 2006, pagina 9