Vrijdag 19 januari
Soms bekruipt mij wel eens het nare gevoel, wat wij als christenen nou zo anders doen. Niet alleen in de politiek. Zijn er wel mogelijkheden om ons anders te manifesteren? Hoe zou de maatschappij eruit zien als onze dromen werkelijkheid worden van een wereld waarop gerechtigheid woont? Laat ik dan maar in de kleinste cirkel om mij heen beginnen. Bennekom. Een klein vriendelijk dorpje op de Veluwe. Ik woon midden in de Dorpstraat van Bennekom, boven een café. Naast mij woont een jongeman, die zijn dagen al wiet-rokend doorbrengt. Hangt in de zomer hele avonden op straat, met een blikje bier in zijn hand, Lonsdale kleding aan en ja, hij luistert Housemuziek. En het enige contact dat ik met hem heb, is als ik hem vraag om zijn muziek wat zachter te zetten. Dat kan dan niet, door op zijn deur te kloppen. Dat hoort hij namelijk niet, door de muziek. Dus dan bel ik aan en spreek met hem via de intercom.

Zo vriendelijk is het dus helemaal niet, als ik alleen maar één deur verder ga. Wat kan ik als buurvrouw nu voor mijn buurjongen betekenen? Ik kom hem niet tegen op de gang, omdat ik een compleet ander leven leid. Ben ik te verontschuldigen? Nee. Hoe het wel moet? Ik weet het niet. Mijn buurjongen is waarschijnlijk een typische probleemjongere, waar de politiek zich het hoofd over breekt. In mijn droomwereld heb ik genoeg moed en liefde om deze jongen aan te spreken, uit te nodigen. En in mijn droomwereld heeft mijn buurjongen er behoefte aan om bij zijn buurvrouw op de koffie te komen. Voeren we de beste gesprekken en worden mijn gebeden voor hem verhoord.
Soms komen dromen uit… ‘Het gebed van een rechtvaardige is krachtig en mist zijn uitwerking niet’, Jacobus 5:16. De beste (politieke) strijd wordt gevoerd in het gebed. Of we het geloven of niet.   

Donderdag 18 januari
Er zijn nogal wat trouwlustigen in mijn omgeving. Waar je mee om gaat, raak je mee besmet. Dan is de vraag natuurlijk wel: wie besmet wie? Hoe dan ook, vandaag ging ik uit mijn werk naar vriendinnen om ons op een bijdrage te bezinnen voor de bruiloft van weer een andere vriendin. Nu maar hopen dat deze vriendin deze weblog niet leest. Want deze bijeenkomsten moeten natuurlijk in het diepste geheim belegd worden. We zijn er uit gekomen, maar het valt niet altijd mee om iets leuks te bedenken. Van wanneer stamt deze traditie eigenlijk, om tijdens een bruiloft allemaal ‘stukjes’ op te voeren? Volgens mij is het nog geen oude traditie. Zo zie je maar. Ondanks alle mooie praat over postmodernisten die de waarde van traditie niet inzien, hebben wij toch in zeer korte tijd er weer een traditie bij gemaakt.

Maar  ik wil mijn eigen recht op vrijheid van meningsuiting daar ook niet voor inleveren. Dan maar minder veiligheid, zo lijkt de VVD te roepen op het voorstel van de CDA om meer regels te stellen aan de vrijheid van meningsuiting. En wat vinden wij? Tja, het wordt moeilijk om hierop christelijk-sociaal beleid uit te stippelen. Of toch niet? Laat het mij maar weten via secretaris@perspectief.nu.

Dinsdag 16 januari
Wanneer ben je een heiden? En wanneer ben je de beste heiden van het jaar? Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar mij werd vandaag meerdere malen deze vraag gesteld. Wat heeft Wiegel voor ergs gedaan, dat hij de heiden van het jaar is geworden? Natuurlijk heb ik toen benadrukt dat het een positieve prijs is en dat wij erg blij zijn met de inzet die Wiegel heeft geleverd voor het bijzonder onderwijs.