Vanaf deze week zullen de drie Zwolse kamerleden om de beurt in het Zwolse huis-aan-huisblad de Swollenaer een column schrijven. Ik mocht als langstzittend kamerlid van de drie de spits afbijten. Dat heb ik gedaan met bijgaande column onder de titel 'thuis in Zwolle'.


Thuis in Zwolle

Met de vele vergaderuren nog in mijn benen, plof ik neer op een stoel van de trein die me van Den Haag naar Zwolle moet brengen. Ik heb het eerlijk gezegd wel een beetje gehad. Met name in deze weken van begrotingsbehandelingen is het hard bikkelen voor een kleine fractie als de ChristenUnie. We willen graag bij zoveel mogelijk vergaderingen ons geluid laten horen. Fysiek en mentaal vraagt dat veel van de drie leden van onze fractie. En laat nu ook nog deze week onze collega Tineke Huizinga ziek zijn. Ik heb me deze week daarom bezig mogen houden met een breed scala aan onderwerpen: terrorismebestrijding, de problematiek van de Koegorspolder in Terneuzen, dierenactivisme, de forse bezuinigingen op subsidies in de welzijnssector en het nationaal actieplan armoedebestrijding. Daarnaast een groot aantal gesprekken gevoerd en met medewerkers gewerkt aan schriftelijke inbrengen op wetsvoorstellen. De treinreis naar Zwolle gebruik ik om wat op adem te komen. Ik lees het NRC Handelsblad en mijmer wat over mijn werk als lid van de Tweede Kamer. Werk dat ik niet gezocht heb en dat op mijn weg geplaatst is. Ik vind het nog steeds geweldig dat ik op die plaats als christen-politicus een bijdrage mag leveren aan het bestuur van ons land. Maar nu wil ik naar huis. Omdat ik gisternacht in den Haag ben blijven slapen, heb ik mijn vrouw en kinderen al weer even niet gezien. De trein komt met vertraging in Zwolle aan. Met een snelle sprint weet ik buslijn 5 naar Zwolle-Zuid nog net te halen. Thuis aangekomen tref ik mijn jongste dochter Karen (7) in tranen aan. Net daarvoor is de hond van één van onze buren doodgereden. Ik ben weer even ‘gewoon’ vader en troost mijn dochter in haar verdriet. Nu even geen politiek.