In het bestuurslog van deze week Gijsbert Duijzer, bestuurslid Acties.

Zondag 18 juni
Na Ruth heb ik de eer je een week lang deelgenoot te maken van mijn dagelijkse activiteiten. Ik zal pogen jullie kennis te laten maken met mijn dagelijkse activiteiten en alles wat mij zoal bezig houdt. Ik wens je veel plezier met het lezen van mijn beslommeringen, ik nok nu af want de tweede helft van de wedstrijd Frankrijk vs. Zuid-Korea staat op het punt te beginnen. (wat een waardeloze wedstrijd trouwens, ik hoop dat Dick nog gaat wisselen)

Maandag 19 juni
Vanochtend was het weer eens hectisch, om 6.30 uur ging de wekker, maar om 7.04 uur stond ik pas daadwerkelijk naast mijn bed. Aangezien mijn trein om 7.20 uur gaat had ik geen tijd voor een fatsoenlijk ontbijt. Met mijn stropdas in mijn ene hand en mijn krantje in de andere rende ik naar het station (ben nog altijd verbaasd dat ik nooit wat verrekt heb door zo vroeg op de morgen al zo hard te lopen). Ik kwam tot rust en werd wakker tegelijkertijd, in mijn coupe ongeveer 50 medereizigers met mij. Ik sloeg mijn krant open waarbij ik met mijn elleboog bijna mijn buurman een blauwoog bezorgde. Ik las: ‘Beslissen over ongeborene is traumatisch’. ‘Ouders die een zwangerschap afbreken omdat hun ongeboren kind ernstige afwijkingen heeft, kampen vaak jaren later nog met psychische problemen’ vervolgde het. Ik was meteen geboeid. Het artikel was de samenvatting van een proefschrift van een verloskundige. In haar onderzoek had ze wel duizend ouderparen geïnterviewd, allemaal hadden zij een zwangerschap afgebroken vanwege een afwijking aan hun ongeboren kind. De promovendus concludeert tenslotte: ‘de psychologische hulp moet beter…’.

Veel ochtenden beginnen voor mij goed, heerlijk wakker worden met mijn krantje samen met 50 reisgenoten, heerlijk. Vandaag was het alleen zo heel anders, zo veel minder aangenaam. De rest van de dag heeft het artikel in de krant me bezig gehouden. Vooral dat ene citaat van een moeder in het artikel heeft me geraakt: ‘Hoe kan ik verdriet hebben? Je was welkom, maar op het moment dat je niet goed was, was je niet welkom meer.’ Ik hoop dat die moeder wel ‘goed’ was, anders heeft ze misschien nog de verkeerde beslissing genomen……

Woensdag 21 juni
Als fervent sportliefhebber, probeer ik eigenlijk van alle wedstrijden van het WK een glimp op te vangen. Uiteraard heb ik ook meegedaan aan een voetbalpoule opgezet door één van mijn collega’s (tussenstand 8e van de 20). Bijna ieder groot sportevenement probeer ik op de voet te volgen, dit jaar is voor mij dus echt een feest met de Olympische Winterspelen en het WK voetbal. Margreet is het voetbal nu al helemaal zat. Dit heeft mogelijk iets te maken met het feit dat ik iedere avond vanaf 21.00 uur de tv op eis zelfs om een wedstrijd als Spanje vs Tunesië te zien. Ik ben bang dat ik het toch niet ga redden om van alle wedstrijden een stukje te zien, maar vanavond voorzie ik geen problemen, naar de wedstrijden van Nederland wil Margreet ook nog wel kijken.
Na het WK is het feest gelukkig nog niet voorbij, in juli hebben we bijvoorbeeld nog de Tour de France. Zeker wanneer je bij de Rabobank werkt wordt je toch haast geacht dit wielerevenement op de voet te volgen.
Vanochtend las ik in de trein in de bijlage van mijn krant een artikel over de aanstaande kandidaatstelling van de landen voor de Olympische Winterspelen van 2014. De meeste aandacht in het artikel ging uit naar de Russische badplaats Sotsji aan de Zwarte zee vlak op de grens met Georgië. Ik viel bijna van mijn stoel toen ik in het artikel las dat de Russische regering in januari instemde met een ontwikkelingsplan voor Sotsji ter waarde van 11,7 miljard dollar. Dat schijnt tien maal zoveel te zijn als het bedrag dat het Kremlin dit jaar aan onderwijs wil besteden. Volgens mij zijn ze daar in Rusland niet goed snik. Sport is mooi en belangrijk, maar er zijn gewoon dingen belangrijker lijkt me zo