André Rouvoet merkt op dat de WMO niet alleen maatschappelijk, maar ook politiek lastig bleek te liggen. Als een politieke uitweg is bij de begrotingsbehan-deling de motie-Vietsch ingediend. Daarin werd gezegd dat deze kabinetsperiode alleen de Welzijnswet, de WVG en de enkelvoudige huishoudelijke hulp zou worden geregeld en dat er pilots zouden worden gehouden. Daarmee heeft de Kamer driftig aan de rem getrokken om te voorkomen dat de WMO te snel wordt ingevoerd.

De pijn zit volgens hem niet in de Welzijnswet en de WVG, maar in de aanspraken, het recht op hetgeen nu van de AWBZ naar de WMO wordt overgeheveld. In de WMO is geen sprake van een verzekerd recht. Hij  vindt dat er iets moet komen in de sfeer van waarborgen en landelijke prestatie-eisen, zodat er een landelijk vastgesteld basisniveau van voorzieningen is en mensen weten waar zij op kunnen rekenen.

 

De heer Rouvoet vindt dat de gelden die naar gemeenten gaan voor WMO geoormerkt moeten zijn, om te voorkomen dat er oneigenlijke afwegingen worden gemaakt. Er is nu in het kader van de AWBZ een vrijstelling van BTW-heffing op de huishoudelijke verzorging. Als dat gaat veranderen onder WMO mag dat niet een verkapte korting richting gemeenten worden, maar dan zal het WMO-budget moeten worden opgehoogd met 19%.

 

Het is juist voor kleinere gemeenten belangrijk dat er protocollen worden opgesteld voor de invoering. De staatssecretaris geeft echter nogal tegenstrijdige signalen af. Een protocol vergelijkbaar met het WVG-protocol vindt zij onwenselijk, maar zij vindt protocollen wel weer belangrijk voor kleine gemeenten.

 

De heer Rouvoet is voor handhaving van het PGB. Verder vindt hij het van belang dat er een visienota komt over informele zorg, palliatieve zorg, maar ook buddyzorg, want dan is bekend hoe dat in de toekomst gestalte kan krijgen.