De laatste keer dat ik Joop van Ommen zag was tijdens een bijeenkomst van Godfashion op een zondagavond in de WRZV-hallen. Ik stond daar met mijn dochter Lotte tussen enthousiaste jongeren die op een eigentijdse manier invulling aan hun geloof gaven. Indrukwekkend. Iedere maand staan de deuren van de WRZV-hallen daarvoor open. Zie voor meer informatie www.godfashion.nl. Joop zag mij niet. Hij hing over de balustrade en keek van bovenaf naar de bijna tweeduizend aanwezigen. Wat zou er in Joop omgaan, was mijn gedachte. Dat is in de jaren dat ik Joop nu al ken meestal geen vraag voor mij geweest. Ik zeg wat ik denk en ik denk wat ik zeg, zou een goed motto voor Joop kunnen zijn. Ik weet niet meer wanneer het de eerste keer was dat wij elkaar troffen. Het zal begin jaren’90 geweest zijn. Ik ben van 1993 tot en met 2001 raadslid geweest van de gemeente Zwolle. In die tijd waren de WRZV-hallen (en dus Joop) met enige regelmaat onderwerp van gesprek. Het voorbestaan van de WRZV-hallen stond zelfs op het spel. Heftige tijden waren dat. College en gemeenteraad worstelden met deze kwestie. Iedere keer kwamen we er weer uit. En Joop roerde zich stevig in die discussies. Hij liet zich daarin wel eens teveel meenemen door zijn emoties, maar dat typeert direct de man. Tot in zijn vezels begaan met de zaken die hij onder handen heeft. Bij mij springt daar vooral uit de aandacht die hij heeft voor gehandicapten en de dak- en thuislozen. Om met de eerste categorie te beginnen. In de WRZV-hallen was altijd plaats voor de gehandicaptensport. Een enkele keer moesten ze wel eens wijken voor grote evenementen op de zaterdag (Joop moest zijn kasboekje wel rond krijgen), maar Joop had/heeft hart voor deze doelgroep. Dat spreekt mij aan. Dat geldt ook voor zijn activiteiten voor de dak- en thuislozen. Ik hoef hier niet breed uit te meten waar die activiteiten allemaal uit bestaan. Hij zag daarin een taak, bleef niet wachten op anderen, maar sloeg de hand aan de ploeg. Daar kun je alleen maar respect voor hebben. Hoeveel mensen draaien hun hoofd niet om als ze geconfronteerd worden met wat wel de onderkant van de samenleving genoemd wordt. Joop draait zijn hoofd dan juist bij en deed wat hem voor handen kwam. Bij zijn activiteiten op dit gebied zijn ook wel kanttekeningen te plaatsen. Het ging niet altijd volgens het boekje. In ieder geval niet de boekjes die de reguliere opvang en de overheid hanteert. Ik herinner me nog goed de moeite die bijvoorbeeld het Leger des Heils had met zijn activiteiten, omdat de huisregels van Joop ruimer waren dan die van hen. Daar ontstonden spanningen. Niet ontkend kan echter worden dat Joop met zijn opvang een nuttige functie vervuld heeft. Zelfs in de landelijke media is dat niet onopgemerkt gebleven. Na mijn vertrek uit de gemeenteraad volg ik de activiteiten van Joop wat meer op afstand. De perikelen rond De Herberg zijn mij niet ontgaan. Hoe kan het anders als ik bijna dagelijks via het NS-station mijn weg/rails naar den Haag probeer te vinden. tegenover het NS-station hangt boven de Terborghstraat een groot spandoek dat duidelijke taal spreekt over de opvang die straks in die straat verzorgd zal worden. Dat is niet de taal van Joop van Ommen. Ik kan niet overzien of er andere en betere locaties te vinden zouden zijn geweest. Ooit heb ik zelf een ware zoektocht door Zwolle gehouden om een geschikte dagopvangplaats te vinden. Dat viel toen ook al niet mee. Ik kan ook niet helemaal overzien of de gemeente in alles goed gecommuniceerd heeft met betrokkenen. Mijn indruk is dat dit wel wat beter had gekund en mogelijk had dat veel onnodige commotie kunnen voorkomen. Waar het uiteindelijk op aan komt is dat dak- en thuislozen niet de dupe worden van dergelijke discussies. Met allen maar praten help je deze mensen niet. De handen moeten uit de mouwen. Laten we daarin het voorbeeld van Joop volgen.

 

Arie Slob

Tweede Kamerlid ChristenUnie