Tineke Huizinga-Heringa merkt op dat het beleid tot nu toe was: solidariteit tussen regio's, nationale cohesie, een zo eerlijke mogelijke verdeling van de welvaart in Nederland. De staatssecretaris laat dat uitgangspunt nu los en gaat zich eigenlijk als een soort belegger gedragen; zij wil alleen daar geld investeren waar het wat oplevert. Het geld dat zij belegt, is echter geen risicokapitaal, maar belastinggeld, opgebracht door het hele land. Met deze omslag zegt de staatssecretaris in feite het Langman-akkoord op. Dat akkoord had als doel het wegwerken van het faseverschil tussen het Noorden en de rest van het land. Er is met het Noorden afgesproken dat daar een looptijd van tien jaar voor zou zijn. Het kan toch niet zo zijn dat met een wisseling van de wacht in Den Haag afspraken opnieuw door regionale bestuurders bevochten moeten worden, omdat de staatssecretaris van dit moment nu even een andere instelling heeft? Die looptijd, het feit dat de Langman-akkoorden ook door zouden moeten lopen tot na 2006, is onomstreden. De vijf A4'tjes die de Kamer van EZ heeft gekregen om dat tegen te spreken, kunnen daar niets aan veranderen.

Er is een midterm review geweest. Die was positief voor het Kompas voor het Noorden. De staatssecretaris heeft die onderschreven en had geen kritiek op die evaluatie, maar nu heeft zij besloten dat zij een andere insteek wil en opeens komen er rapporten die wel heel kritisch zijn. Als de staatssecretaris een goed en betrouwbaar bestuurder wil zijn, moet zij zich inzetten om de financiële afspraken met het Noorden en het Langman-akkoord uit te voeren.