Onthutsend vindt mijn fractie ook de onthullingen van de afgelopen weken door diver-se klokkenluiders dat er een stilzwijgende interne beleidslijn bestaat bij de belastingdienst. De staatssecretaris schrijft in zijn brief dat er al sinds 1983 een algemene interne instructie be-staat. Die was wat breder van opzet, maar ook de woonwagenkampbewoners vielen daar-onder. Het is dus niet een kwestie van onbedoeld falen, maar van bewust gedogen. Bewust is besloten om niet langer te handhaven en niet-betalers af te voeren als belastingplichtige. Bij mijn weten is hierover nooit officieel een openbaar besluit genomen. In uiterste gevallen kunnen er misschien redenen zijn voor zo'n situatie, maar dan moeten wij die nu wel horen. Waarom is hierover destijds niet met de Kamer gesproken? Ging de belastingdienst niet te snel door de knieeën voor de druk van asocialen en criminelen? Had er niet een daad-krachtiger aanpak kunnen worden bedacht? De criminologe Van der Poel schrijft in Trouw van vandaag dat de belastingdienst meende dat de verwervingskosten niet opwogen tegen de opbrengsten. Is dat het motief geweest? Als financiële overwegingen inderdaad de doorslag geven bij het gedogen, verhoudt zich dat naar mijn oordeel slecht met het principe van de rechtsstaat. Het is belangrijk dat de staatssecretaris hierover verantwoording aflegt.

In zijn brief schrijft de staatssecretaris over een landelijk gecoördineerde fiscale aanpak van woonwagencentra sinds 1997. Daarbij gaat het om de gedachte dat de belastingdienst pas echt succesvol aan de slag kan gaan bij de probleemgroepen als de gemeenten en politie meewerken en de situatie onder controle hebben.

Mijn fractie zou in dit debat graag boven tafel krijgen welke gedachte er precies achter het vrijplaatsenbeleid heeft gestoken. Het is natuurlijk eenvoudig om te roepen dat het nu echt afgelopen moet zijn. Dat horen wij ook met elkaar te zeggen. Mijn fractie wil dan wel graag weten wat de bedoeling is geweest achter de zes pilots die zijn gestart op de woonwagen-centra. Wat verwacht de staatssecretaris daarvan? Waarom zijn het er maar zes, terwijl in dit land kennelijk meer aan de hand is? In hoeverre brengt een zachte aanpak, zoals in de Vinkenslag lange tijd is gehanteerd, de belastingplichtige weer op het rechte spoor? De opbrengsten stijgen misschien wat, maar als het slechts volgens een tarief van 3% is, betekent dat nog steeds een gigantische derving van belastinginkomsten.

Hoe nu verder? De Kamer moet meer inzicht krijgen in het onderwerp waarover wij nu praten. Het aangekondigde onderzoeksrapport wachten wij uiteraard met belangstelling af; wij willen dat graag snel hebben. Ik denk dat de uitkomst van het debat van vandaag vooral moet zijn dat de staatssecretaris duidelijkheid schept over zijn beleid ten aanzien van de inning van belasting bij probleemgroepen. Geldt het recht van de sterkste, zoals de secretaris van de Algemene Vereniging van Belastingdeurwaarders in de krant heeft gezegd? Of gaat de staatssecretaris het recht weer handhaven? Mijn fractie roept hem op om dat laatste te doen, niet met ketelmuziek, maar met een krachtige aanpak die ervoor zorgt dat belastingplichtigen ook daadwerkelijk aan hun maatschappelijke verplichtingen gaan voldoen.