'We kennen de beelden. Niet alleen van het jongetje op het strand. Het vluchtelingenvraagstuk heeft steeds meer een gezicht gekregen. Dat voelt, de eerlijkheid gebied dat te zeggen, soms ongemakkelijk. Zeker als we de vraag ‘wat te doen’ niet alleen bij de overheid adresseren, maar ook persoonlijk proberen te beantwoorden. Ik hoop dat iedereen daarin naar eer en geweten afwegingen maakt en in de persoonlijke situatie kijkt wat mogelijk is. Ik heb daar inmiddels al mooie voorbeelden van gezien. Om te beginnen in de stad waar ik zelf woon en waar opnieuw een aantal honderden vluchtelingen worden opgevangen.

Wat doet onze regering? Sinds dinsdag weten we dat. Het goede nieuws is dat Nederland op korte termijn bereid is zich aan te sluiten bij de herverdeling van vluchtelingen in Europa. Dat heeft de steun van de ChristenUnie. In deze situatie is het onvermijdelijk en ook verstandig om dit met andere Europese landen op te pakken. Maar zelfs als dat niet zou lukken, zou ik het kabinet willen vragen het voorbeeld van Duitsland te volgen en ruimhartig te bezien welk aandeel van de vluchtelingenstroom wij kunnen oppakken. U kunt daarbij op steun van de ChristenUnie rekenen.

Het kabinet heeft ook langetermijnvisie ontwikkeld. Kort samengevat komt dat neer op opvang en screening van vluchtelingen buiten Europa. De vraag is wel hoe de korte en langetermijnvisie zich met elkaar verhouden. Er zijn vragen te stellen bij het realiteitsgehalte van de langetermijnvisie. In landen als Libanon, Jordanië en Turkije worden al miljoenen vluchtelingen opgevangen. Er moeten verdragen aangepast worden. Mocht het lukken, dan zijn we wel jaren verder. En als het kabinet hiervoor in Europa niet de handen voor op elkaar krijgt? De eerste tekenen zijn somber. Sluiten we ons dan niet aan bij de herverdeling in Europa? Het zal toch niet waar wezen dat we dan weglopen voor onze verantwoordelijkheid om bij te dragen aan de aanpak van de vluchtelingenproblematiek.

Het kabinet verlangt meer opvang in de regio. We weten dat daar nu al het zwaartegewicht ligt. We weten ook dat deze opvang vaak te kort schiet. Wat nodig is, is een grotere inbreng van landen als Nederland in die opvang. De nu voorgestelde 110 miljoen euro is dan echt te mager. Er is nu al een tekort van een kleine drie miljard dollar. Er is dus meer geld nodig. Niet alleen voedsel en drinken, maar ook voor gezondheidszorg en onderwijs voor de kinderen. Juist het ontbreken van die goede opvang heeft veel vluchtelingenvoeten in beweging gebracht. In het bijzonder een aantal weken geleden toen het wereldvoedselprogramma vanwege het ontbreken van voldoende donorgelden de hulp drastisch moest terugschroeven. Een situatie die zich eind vorig jaar ook heeft voorgedaan. En wat is de visie van het kabinet op de aanpak van het probleem zelf: de situatie in Syrië en de bestrijding van ISIS daar. Hoe ver wil Nederland daarin gaan. Wat ons betreft zouden we om te beginnen ruimte moeten geven voor bombardementen in Syrië zelf. Uiteraard ingekaderd in een duidelijke strategie.

Afsluitend: wat zijn we bereid te doen? Mijn fractie ziet de aanpak van de vluchtelingenproblematiek als een nationale zaak en zou graag daar met het kabinet en met zoveel mogelijk andere partijen gezamenlijk de schouders onder zetten. Maar ook met de samenleving waar al zoveel mensen klaar staan om iets bij te dragen of dat reeds doen. Om die reden hoop ik oprecht dat de kabinetsvoorstellen meer zijn dan het pacificeren van coalitiemeningsverschillen en dat er ruimte is voor aanpassingen waar dat nodig en mogelijk is.'