De laatste weken voor het reces van de Kamer waren hectisch. Twee onderwerpen stonden in het centrum van de belangstelling, Irak en een specifiek pardon voor een bepaalde groep asielzoekers. Beide onderwerpen horen in mijn portefeuille, voor mij was er dus heel wat te doen.
Het standpunt van de ChristenUnie over een specifiek pardon trok veel aandacht. Onze stem zou de LPF-motie aan een meerderheid in de Kamer kunnen helpen. Hoewel wij de criteria die in de motie genoemd worden op zijn minst merkwaardig vinden, hebben wij de motie wel gesteund. Onder het motto: beter iets dan niets. Voor mij staat vast dat de overheid clementie moet betonen aan die grote groep asielzoekers die al jaren in onzekerheid leeft en op een uitspraak wacht op hun asielverzoek. Na al die jaren van twijfel en onzekerheid hebben deze mensen een moreel recht op een verblijfsvergunning. Helaas zijn zowel het CDA als de SGP een andere mening toegedaan.
Voorafgaand aan de stemmingen over de verschillende moties die met het asielbeleid te maken hebben, gaven bijna alle partijen een stemverklaring om uit te leggen waarom zij voor of tegen een bepaalde motie gingen stemmen. Ook ik legde nog eens uit waarom ik voor de motie van de LPF zou stemmen. Na afloop van de stemmingen belde mij een journaliste van een landelijk dagblad. “Jullie zijn tegen een specifiek pardon, toch?”, vroeg ze. Ik wist niet hoe ik het had. “Bent u bij de debatten geweest, hebt u de stemmingen gevolgd?”. “Jazeker”, was haar antwoord. “Hoe is het dan mogelijk dat u zo’n verkeerd idee van ons standpunt heeft?”, vroeg ik. Daar gaf ze maar geen antwoord op.
Zulk soort dingen overkomen een kleinere partij wel vaker en meestal krijg je niet de kans om het verkeerde beeld te corrigeren. Dat steekt, want het is een enkeling die de moeite neemt om naar Den Haag af te reizen om de discussie te volgen, maar heel veel mensen lezen wel de krant. Over het algemeen komen de ideeën van de grote partijen goed uit de verf, bij de kleinere fracties gaat het wel eens mis. Het zal toch niet zo zijn dat journalisten even een kopje koffie gaan drinken wanneer die aan het woord zijn?
De twee weken reces gingen snel voorbij. Reces is geen vakantie, schreef ik in één van mijn eerste columns voor deze krant, maar ik ben wel een lang weekend met man en kinderen naar Vlieland geweest. Om eens uit te waaien en een beetje bij te komen. Mijn ervaringen toen ik voor het eerst van mijn leven op een paard zat en het feit dat ik me halverwege de rit door een auto heb laten ophalen, zal ik u besparen. Dat is stof voor een column op zichzelf.
De Tweede Kamer vergaderde niet, maar een televisieoptreden bij Knevel en andere campagneactiviteiten, met daarnaast de ontwikkelingen in Irak bleven de aandacht gevangen houden. En het feit dat de regering aanvankelijk weigerde om de asielmotie uit te voeren. Ik had ook alle tijd om de interviews in HP/De Tijd te lezen met prinses Margarita en haar man.
Deze week is de Kamer weer volop van start gegaan. Na de provinciale staten verkiezingen kan de formatie nu eindelijk echt beginnen. Maar de zin die ik de afgelopen weken zo vaak gezegd heb, speelt me door mijn hoofd: Bij de verkiezingen voor de provinciale staten telt uw stem dubbel. Je kiest niet alleen voor de provincie, je kiest ook de Eerste Kamer.
Als Tweede Kamerlid telt je stem ook dubbel. Het gaat er niet alleen om dat je in het parlement je werk goed doet en zoveel mogelijk invloed uitoefent. Ook aan je achterban, aan ‘de mensen in het land’ moet je duidelijk maken waar je mee bezig bent. Daarvoor zijn de media nodig. Die zijn in feite het kanaal waarlangs je mensen bereikt. Journalisten hebben de verantwoordelijkheid om juist en adequaat over alle partijen te berichten, zo wordt duidelijk dat élke stem even zwaar weegt in het parlement.
De stem van de kiezer mag soms dubbel tellen, de stem van de journalist heeft zoveel invloed, dat is niet meer te tellen. De media hebben veel macht en daarmee een grote verantwoordelijkheid om die op een goede manier te gebruiken.

Deze column is verschenen in het Friesch Dagblad