De wedloop van de wereld

Elke generatie is als een lid van een estafette team. We geven het stokje door aan de volgende generatie. En zo gaat het maar door. Tot dat het stokje op een gegeven ogenblik valt. Dan worden we gediskwalificeerd.  

De afgelopen weken stonden de kranten weer vol over duurzaamheid. Het is duidelijk dat de neuzen niet dezelfde kant op staan. Zo heeft de Nobelprijs voor Al Gore tot veel ophef geleidt. De zogenaamde klimaatsceptici vieren hoog tij. Er wordt vaak gedacht dat dit puur milieuwetenschappelijke verschillen van mening zijn. Als je beter kijkt zul je zien dat het verschil van mening juist over de manier van economisch berekenen gaat.  

Als je beleid maakt moet je weten of de kosten tegen baten op wegen. Als dit niet het geval is moet je het niet doen. In het geval van milieuproblemen is het echter moeilijk om de kosten en baten te berekenen. Een aanvullend probleem is dat de kosten en baten mogelijk pas over heel lang zichtbaar zullen worden. Toch zijn er gelukkig modellen om dit allemaal te berekenen.  

Kosten van milieuprobleem die in de verre toekomst optreden worden teruggerekend naar huidige waarde. In de praktijk betekend dit dat kosten die optreden na onze generatie als minder erg worden beschouwd. Een voorbeeld: €1000 kosten over 200 jaar zijn maar €0.34 waar vandaag als je er elk jaar 4% van af haalt. De baten van milieubeleid zijn vaak de voorkomen kosten. Maar wat als deze voorkomen kosten inderdaad zo teruggerekend worden dat ze vrijwel niets waard zijn in het heden?  

Er zijn verschillende redenen voor het zogenaamde terugrekenen. Zo wordt onzekerheid over het feit of er überhaupt kosten zullen optreden in de toekomst als rede gebruikt om er minder waarde aan te hechten. Ook het idee dat toekomende generaties rijker zullen zijn en meer middelen zullen hebben om zich aan te passen wordt meegenomen.  

Eén van de voornaamste redenen dat Amerika het Kyoto protocol niet wil tekenen zijn de negatieve uitkomsten van de kosten-baten berekeningen. Dit geeft de macht aan die een klein clubje economen uit kan voeren. Dit terwijl zij zeker geen superieur waarden besef hebben ten opzichte van iedere andere wereldburgen.  

Wat mij betreft zijn er geen legitieme redenen om toekomende generaties minder te waarderen als onszelf. Zeker als we allemaal mooi praten over duurzaamheid. We moeten er daarom als politieke partij alert op waar de resultaten die we voorgeschoteld krijgen op gebaseerd zijn. Ook moeten we er eerlijk in zijn als we inderdaad de neiging hebben om de huidige generatie boven toekomende generaties te stellen.

IJmert Muilwijk

Politiek Commissaris Economie