Er kan geen twijfel over bestaan dat wettelijke regels moeten worden toegepast en dat iedereen voor de wet gelijk is, maar de ratio van regels moet wel duidelijk zijn en ook dat regels er zijn voor mensen en niet andersom. In dat licht markeerde het kamerdebat over de vraag of Hirsi Ali al dan niet de Nederlandse nationaliteit heeft het failliet van een vreemdelingenbeleid dat is ontspoord in rigiditeit en een hol vertoon van duidelijkheid en daadkracht. Het gaat uiteraard niet aan de menselijke maat alleen te betrachten nu de positie van een kamerlid in het geding is. De emoties in de VVD over het lot van Hirsi Ali moeten in dit licht als krokodillentranen worden beschouwd.

Fractieleider Rouvoet van de ChristenUnie constateerde terecht dat het besluit van minister Verdonk de onvermijdelijke prijs is van een harde en onbuigzame lijn in het asielbeleid, waarbij iedereen die verkeerde informatie verstrekt wordt afgeschilderd als fraudeur, bedrieger of gelukzoeker. De kwestie-Hirsi Ali laat zien dat de werkelijkheid een andere is en hoe absurd het verschil tussen regels en werkelijkheid kan worden nu de Kamer moest praten over de vraag of iemand die drie jaar in haar midden verkeerde wel is wie ze zegt te zijn.

In deze absurditeit schuilt wellicht de winst van de kwestie, in de zin dat zij aanzet tot bezinning op de wijze waarop we met vreemdelingen omgaan. Voor Hirsi Ali kan het verlies van het Nederlanderschap desastreuze gevolgen hebben. Minister Verdonk heeft niet de indruk gewekt, alleen al door haar snelheid van handelen, dat ze met zorgvuldigheid te werk is gegaan. Dat kan niet zonder gevolgen blijven.

Bron: Commentaar Trouw

Zie ook:

• Dossier: Hirsi Ali