Met verbazing hebben wij het artikel gelezen waarin hHet CDJA probeert de kloof tussen burger en Binnenhof te dichten met de invoering van een districtenstelsel (ND 8-12-‘05). Een achterhaalde oplossing, die niet de kern van het probleem raakt. Het ligt niet aan het stelsel, maar aan een Kamerlid zelf of hij of zij zichtbaar is. Het is aan de kamerleden om de kloof te dichten, niet aan het stelsel.

 

Terug naar een districtenstelsel is een sprong terug naar het Nederland van voor 1917. Toen kwam een kamerlid nog niet op TV van Groningen tot Maastricht. De landelijke politicus van nu komt tot in de huiskamer en is daarmee dichterbij dan ooit. Het districtenstelsel is niet voor niets afgeschaft in die tijd. Het voorstel van het CDJA is oude wijn in nieuwe zakken.

 

Van kleine kiesdistricten gaat de Tweede Kamer bovendien niet beter functioneren. Het zou jammer zijn als er in de nationale politiek allerlei zaken gaan spelen die er niet thuis horen. We kiezen Tweede Kamerleden, geen te duur betaalde lokale lobbyisten. De problemen in de achtertuin moeten de nationale vraagstukken niet gaan overschaduwen. Geen regionale uitruil in de Tweede Kamer dus, maar een landelijke afweging voor het algemeen belang.

 

Kiezers hebben nu trouwens al de vrijheid om op een lokale kandidaat te stemmen. Als burgers behoefte hebben aan een Tweede Kamerlid uit hun eigen regio, dan kunnen ze daar zelf voor zorgen. Als ze liever op de landelijke lijsttrekker stemmen, dan kan dat ook. Dat is het mooie van onze democratie.