Ik heb mijn belofte om deze week nog een deel voor de bestuurslog te schrijven niet na kunnen komen, maar ik kan nu wel een korte impressie geven van het afgelopen congres van PerspectieF!

Vrijdagmiddag ben ik na een afspraak in Utrecht snel doorgereisd naar Landgoed Hydepark in Doorn, waar het congres zou gaan plaatsvinden. Samen met de congrescommissie zijn we direct hard aan de slag gegaan, om alle PerspectieF/ChristenUnie promotiematerialen op te bouwen, op te hangen en neer te plakken. Het resultaat mocht er dan ook zijn, de huisstijl van PerspectieF fleurde de gehele zaal op.
Geleidelijk aan kwamen aan het eind van de middag de deelnemers het congrescentrum binnen stromen. Na een heerlijke soep met wat broodjes waren we helemaal klaar voor een lange avond/nacht. Toen onze pianist op de laatste minuut binnen kwam stormen konden we de Algemene Vergadering alsnog beginnen met het zingen van een aantal mooie liederen. Jan Cornelis bracht daarna ook het PerspectieF clublied ten gehore, wat kan die jongen prachtig spelen en zingen zeg! Over de tekst is hij nog niet tevreden, dus wanneer je creatieve tips/wijzigingen/toevoegingen hebt moet je het zeker laten weten.
De avond werd eigenlijk gevuld met het bespreken van het jaarplan en de begroting voor 2008. Alle bestuursleden presenteerden ieder zijn of haar eigen plannen voor het komende jaar. Gelukkig ontvingen we veel kritische opmerkingen en vragen van de aanwezige leden. Er werden zelfs op het moment zelf een aantal amendementen geschreven en ingediend. Bedankt voor jullie inbreng!
Tijdens de ALV werden Auke Minnema en Rienette Sietsma bedankt voor al hun werkzaamheden die zij voor PerspectieF hebben verricht en voor verschillende activiteiten die zij met veel enthousiasme hebben georganiseerd. Twee andere leden die bedankt zouden worden, waren tijdens de ALV niet aanwezig, zij zullen op de volgende ALV bedankt worden. Ondanks dat we niet veel punten op de agenda hadden staan, duurde de vergadering toch langer dan verwacht. Na afloop zijn we met nog z’n allen de kelder van Hydepark ingedoken om daar aan de bar wat na te drinken, nieuwe mensen te leren kennen (er was zelfs een jongen uit Wit-Rusland op ons congres aanwezig) en gezellige gesprekken te voeren.

Voor vele begon, na een korte nacht, de dag al vroeg. Om 9 uur stond Kolonel Vermeij namelijk paraat om ons wat te vertellen over de verantwoordelijkheid die hij enige tijd geleden droeg voor de uitzending van Nederlandse militairen naar Afganistan. De kolonel schetste een reëel beeld van de missie die de Nederlandse eenheden in de provincie Uruzgan trachten te volbrengen. Dit houd in dat de militairen bezig zijn met het bevorderen van stabiliteit en veiligheid in de provincie. De taakgroep is ook bezig met het scheppen van voorwaarden voor bestuurlijke en economische opbouw in Uruzgan. Om de missie te kunnen volbrengen is het niet uitgesloten dat de militairen geweld moeten gebruiken, het creëren van een veilige omgeving is namelijk een noodzakelijk gegeven om de opbouwwerkzaamheden te kunnen uitvoeren.
Ik las trouwens net in Trouw dat zes op de tien Nederlanders (63 procent) zegt trots te zijn op de Nederlandse militairen in Uruzgan. Dat blijkt uit een onderzoek van het ministerie van Defensie naar de opvattingen van de bevolking over de missie in Uruzgan. Ik ben overigens van mening dat we als Nederlandse burgers onze bewondering en steun aan de uitgezonden militairen best meer kenbaar mogen maken, deze mannen hebben recht op erkenning en steun vanuit Nederland!
Het volgende onderdeel van het congresprogramma was het bespreken van de Israël scripta. Dit document werd zonder verdere grote wijzigingen door de aanwezige leden aangenomen. PerspectieF heeft nu een goed, duidelijk en helder document over de visie op Israël. Deze visie moet overigens nog wel vertaald worden naar een kort voorstel tot standpuntwijziging van het ChristenUnie standpunt over Israël, welke tijdens het UnieCongres op 17 november ingediend zal worden.

De inspirerende, vrolijke en enthousiaste woorden van Herman Boon tijdens het bezinningsmoment deden ons allen goed. Herman vertelde ons dat wij als christen zijn gemaakt om te regeren; het is een opdracht van God, die Hij aan ons heeft gegeven. Gebed is volgens Herman de sleutel tot regeren, door middel van gebed is voor God alles mogelijk. Herman heeft een bijzondere manier van evangeliseren welke hij combineert met cabaret; dit leverde veel ludieke situaties op en gelachen werd er zeker.

Esmé Wiegman – van Meppelen Scheppink, was onze volgende spreker tijdens het congres. Zij vertelde kort over haar portefeuilles als Tweede Kamerlid, daarna was er voor ons de mogelijkheid om haar met vragen te bestoken en de discussie aan te gaan.
De discussie/debat werd voortgezet door een panel bestaande uit Renske Leijten (SP), Bas van der Vlies (SGP), Jan de Vries (CDA) en Esmé Wiegman. De kamerleden waren scherp en zeker niet bang om vanuit zijn of haar eigen politieke ideologieën, de stellingen aan te vliegen. Voornamelijk het standpunt over de voortzetting van de missie in Uruzgan leverde nogal een pittige discussie op, welke door Harmjan in goede banen werd geleid. Esmé Wiegman opperde, tijdens de discussie over de vrijheid van meningsuiting, het idee om een gedragscode voor de Nederlandse burger op te stellen. Dit voorstel werd niet zo enthousiast ontvangen en tijdens de poll was zelfs een meerderheid van de aanwezigen tegen dit voorstel.

Nadat de panelleden bedankt waren en afscheid hadden genomen, stond Rogier al klaar om de PerspectieF-ers een nieuwe kijk te geven op ontwikkelingssamenwerking. Rogier opperde het idee dat Nederland 5 landen gaat adopteren (wat overigens niet de juiste benaming is, omdat de relatie tussen Nederland en het ‘adoptieland’ zal bestaan uit een gelijkwaardige ‘partnership relation’), in plaats van het steunen van 36 verschillende ontwikkelingslanden. Zo kan een veel concrete ontwikkelingssamenwerking tot stand gebracht worden. Het model welke hij hierbij tekende leverde nog al veel reacties uit de zaal op. Het model van Rogier, de ideeën en de opmerkingen bieden in ieder geval genoeg stof om verder over na te denken. PerspectieF zal op korte termijn een werkgroep ontwikkelingssamenwerking samenstellen, die zich verder over dit onderwerp zal gaan buigen en gaat proberen het plan van Rogier beter vorm te geven.
Zie ook de website die Rogier gebruikte in zijn lezing: http://devdata.worldbank.org/atlas-mdg/

Het congres werd daarna afgesloten met een heerlijke en voedzame maaltijd. Nogmaals mijn complimenten voor de congrescommissie! Het congres is ondanks de vele afzeggingen van de genodigde sprekers, hartstikke goed verlopen. Het programma was gevarieerd, de sprekers waren enthousiast en hadden een goed verhaal en er was voldoende gelegenheid tot ontspanning en gezellige gesprekken. Ik heb in ieder geval genoten van deze twee boeiende en gezellige dagen.

Maandag 15 oktober 2007 - Biertje?!

Na een actief, gezellig, maar vermoeiend (en alcoholvrij?) bestuursweekend (het verslag komt nog op de website te staan), moest ik vandaag weer hard aan de slag. ’s Ochtends vroeg mijn bed uit om een tentamen te maken en daarna colleges te volgen. Aan het eind van de middag door geracet naar mijn werk waar ik had gehoopt even bij te kunnen komen. (Ik werk als onderzoeksassistent bij een verslavingszorg instantie.)

Het eerste telefoongesprek wat ik die middag voerde, was met een wanhopige moeder van een 15 jarige jongen. Deze jongen, laten we hem Freek noemen, is volgens zijn moeder zwaar verslaafd aan alcohol en cocaïne. Freek drinkt dagelijks vele glazen alcohol, hij begint zijn ontbijt met een biertje en blijft de gehele dag door alcohol gebruiken. Hij heeft alcohol nodig om te kunnen ontspannen en bepaalde zenuwen tot bedaren te brengen. Freek is geneigd zijn alcohol probleem te ontkennen. Zijn moeder heeft geprobeerd zijn gebruik tegen te gaan en zelfs te verbieden. Maar haar paniek en dreigementen hebben juist een averechts effect, Freek wordt agressief en manipuleert zijn moeder zo dat ze niets meer tegen haar zoon durft in te brengen. Freek heeft daardoor veel macht binnen het gezin en terroriseert de gehele thuissituatie. Ook in zijn omgeving veroorzaakt hij veel overlast, naar school gaat hij vrijwel niet meer en werken (een bijbaantje) kan hij in deze toestand ook niet. De andere problemen die Freek veroorzaakt zijn te veel om op te noemen, maar waar het omgaat is dat zijn moeder wanhopig naar hulp heeft gezocht voor Freek. Ze is bij verschillende verslavingszorg instanties geweest, maar zolang haar zoon zijn probleem niet erkend en geen hulp denkt nodig te hebben staat deze moeder geheel machteloos en moet ze toezien hoe haar eigen zoon zich steeds dieper in de problemen werkt. De familie van een drinker kan wel steun en informatie van een instelling voor verslavingszorg ontvangen, er zijn zelfs verschillende begeleidingstrajecten mogelijk. Maar dit lost meestal niet het probleem in het gezin op.

Een hulpverleningsinstantie kan niets voor iemand betekenen wanneer diegene zelf niet gemotiveerd is om deel te nemen aan een behandelprogramma, een cliënt moet namelijk instemmen met een zorgtraject. Een gedwongen opname kan zelfs alleen wanneer

-          alle andere mogelijkheden geprobeerd zijn èn

-          iemand een acuut gevaar voor zichzelf of zijn omgeving is èn 

-          er duidelijk sprake is van een psychiatrische stoornis;

Slecht in zeer enkele gevallen is het dus mogelijk om iemand onder dwang op te laten nemen. Voor Freek kan deze toestemming voor een gedwongen opname dus niet gegeven worden. En zijn omgeving moet dus maar hulpeloos toe zien hoe hij zich zelf verder de vernieling in helpt.

De moeder van Freek stelde mij de vraag wat de overheid doet om deze verslaafde probleem jongeren te helpen? De overheid heeft een prachtig alcohol matigingsbeleid ontwikkeld, maar deze is alleen gericht op preventie, het matigen van alcoholgebruik en het voorkomen van alcoholmisbruik. Maar wat heeft de overheid te bieden voor jongeren die de grens al zijn overschreden en veel problemen veroorzaken in de Nederlandse samenleving? Tsja, daar was ik wel even stil van en het gesprek heeft mij aan het denken gezet.

Het alcoholgebruik en misbruik onder jongeren neemt de laatste jaren alleen maar toe. Uit recente cijfers blijkt dat jongeren in Nederland steeds vroeger beginnen met drinken en steeds vaker dronken zijn. Ook in vergelijking met andere Europese landen is het alcoholgebruik onder jongeren hier opvallend hoog. Ouders lijken een rol te spelen bij het normaliseren van alcoholgebruik op jonge leeftijd door bijvoorbeeld samen met hun kind te drinken. De overheid wil onder meer met een campagne voorkomen dat alcoholgebruik op jonge leeftijd verder normaliseert. Natuurlijk is het van belang om campagne te voeren, maar de middelen die tot nu toe worden ingezet (voorlichting, wetgeving, zelfregulering en onderzoek) zijn, zo blijkt, nog lang niet toereikend.

Tot nu toe kunnen hulpverleners weinig tot niets beteken voor jongeren die hun probleem niet erkennen en geen hulp denken nodig te hebben. Ik denk dat de mogelijkheden voor hulpverleners om sneller te kunnen ingrijpen, in gezinssituaties die uit de hand dreigen te lopen door het alcohol misbruik van een jong gezinslid, uitgebreid moeten worden. Jongeren zijn veel kwetsbaarder voor de gevolgen van alcohol dan volwassenen. Alcohol is enorm toxisch en kan veel blijvende lichamelijke (neurologische) schade veroorzaken. Wil je deze jongeren nog een gezonde toekomst bieden, dan zal de overheid ook binnen deze gezinnen moeten ingrijpen.

Als de familie van een jonge drinker gaat vragen om een gedwongen opname is er meestal veel aan de hand, deze ouders proberen deze stap meestal niet zomaar te zetten, maar zien dit als hun laatste oplossing voor hun kind. Daarom denk ik dat het goed is dat de regels voor een gedwongen opname versoepeld worden. En ik vind dat een gedwongen opname ook mogelijk moet zijn wanneer niet duidelijk aangetoond kan worden of er sprake is van een psychiatrische stoornis van de verslaafde. Daarnaast moet het mogelijk worden dat ouders  kunnen aansturen op een gedwongen zorgtraject (zonder opname) voor hun kind. Deze ouders hebben het beste met hun kinderen voor, hierin moeten zij zeker gesteund worden.

Ik begrijp dat de verwachtingen van een gedwongen opname niet te hoog gespannen mogen zijn, want juist bij een verslaving speelt de eigen motivatie een grote rol. Een gedwongen opname is ook geen garantie op blijvend herstel na het ontslag. Maar er zijn veel situaties denkbaar waarin een gedwongen opname in ieder geval tijdelijk een oplossing kan bieden. Een gedwongen opname kan dienen als time-out voor de verslaafde, om lichamelijk wat aan te sterken en om het negatieve proces te doorbreken en opnieuw (helder) een keuze te maken om te stoppen met drinken. Een aansluitende opname in een verslavingskliniek of een vervolg traject bij een verslavingszorg instantie is daarbij zeker wenselijk.

De overheid moet zich dus niet alleen richten op het voorkomen van alcoholgebruik maar moet zich ook meer gaan richten op het creëren van meer mogelijkheden en een kwalitatief goede zorg voor alcoholverslaafde jongeren.

Het is een vrij lang en serieus verhaal geworden, dat was niet mijn bedoeling. Ik zal het morgen een stuk korter houden en hopelijk heb ik dan iets leukers te melden.