De heer Rouvoet (ChristenUnie) spreekt steun uit voor elementen van het Nederlandse drugsbeleid, zoals het accent op het volksgezondheidsaspect, een goede verslavingszorg, het niet zonder meer criminaliseren van de gebruiker en de differentiatie in prioriteitenstelling bij opsporing en vervolging. Het gedoogbeleid wijst hij echter principieel af en hij plaatst kritische kanttekeningen bij het ideaal van scheiding van markten. Softdrugs zijn niet onschadelijk. Er mag niet smadelijk worden gesproken over the war on drugs, die meer inhoudt dan alleen repressie. Het doel is het beschermen van de volksgezondheid, ook in Nederland.
Hoe wordt de Nederlandse interventie ingevuld op het punt van vraag- en aanbodvermindering? Wat betekent het ontmoedigingsbeleid concreet?
Nederland krijgt internationaal gelukkig geen steun voor de veronderstelling dat «drugs are here to stay». Het voorwoord van de voorzitter van de INCB wordt in de Nederlandse instructie als zeer polariserend gekwalificeerd, maar zijn kritiek richt zich niet op het uitgangspunt van de volksgezondheid, maar op het gedoogbeleid. Bij welke gelijkgezinde landen wordt aangehaakt? De heer Rouvoet is voorstander van het regelmatig beoordelen van de indeling van drugs. Hij wijst erop dat XTC een harddrug is en dat dit ook moet gelden voor nederwiet.