Amersfoort, 9 maart 2012

Beste Jacques,

Morgen houden de SGP-jongeren hun tweejaarlijkse jongerendag. Zoals deze week al te lezen was in deze krant hebben jullie het weer voor elkaar gekregen ruim 1500 jongeren bijeen te krijgen rondom een politiek thema. Een unieke prestatie in het landschap van politieke jongerenorganisaties, van harte gefeliciteerd daarmee!

Als thema is dit jaar gekozen voor godsdienstvrijheid. Op de website van de jongerendag wordt het thema als volgt geïntroduceerd: „Je bent in Nederland vrij om te geloven wat je maar wilt. Er wordt jou geen strobreed in de weg gelegd om op zondag naar de kerk te gaan en je geloof uit te dragen. Heel anders is de situatie voor christenen in het Midden-Oosten.”

En het is waar, voor veel christenen in met name het Midden-Oosten, maar ook Azië en Afrika, is het moeilijk om hun geloof in vrijheid en openheid te belijden. En daarom zijn wij blij dat wij op dit punt samen met jullie kunnen strijden tegen de vervolging die in dergelijke landen plaatsvindt.

Maar als we spreken over godsdienstvrijheid is er naast het opkomen voor vervolgde christenen ook een andere kant van de medaille. En dat is de vrijheid voor andersgelovigen om in Nederland in alle vrijheid hun geloof te belijden. Of het nou gaat om joden, moslims, hindoes, christenen: iedereen is gelijk in zijn vrijheid om zijn geloof te belijden. En daarin bemerk ik bij de SGP(J) vaak een zekere verlegenheid.

De SGP laat zich voorstaan op haar theocratische karakter en houdt vast aan het ‘onverkorte’ artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis, dat van de overheid vraagt om „valse godsdiensten te weren en uit te roeien.”

In de praktijk is er echter sprake van enige wispelturigheid en willekeur in jullie keuzes. Zo was de SGP, evenals de ChristenUnie, vóór ruimte voor de islamitische en joodse rituele slacht, maar bijvoorbeeld weer tegen een legerimam. Dat doet de vraag rijzen: hoe stevig is de godsdienstvrijheid bij de SGP verankerd?

Dit is een belangrijk onderwerp. Want hoe kun je pleiten voor meer vrijheid voor christenen in het Midden-Oosten, als je niet diezelfde volledige vrijheid wilt geven aan niet-christenen in Nederland? Pleiten voor een kerk in Teheran gaat toch niet hand in hand met principiële bezwaren tegen een moskee in Nederland?

Begrijp me goed. Natuurlijk doet het ook ons verdriet dat Nederland ontkerkelijkt en er zelfs kerken worden omgebouwd tot islamitische gebedshuizen. Een openlijke keus tegen de God van de Bijbel is bijna niet om aan te zien.

Inderdaad, bijna niet. Want als de Vader Zijn verloren zoon de ruimte geeft om te vertrekken, moeten wij dan als christenpolitici anderen niet diezelfde ruimte geven? Als Jezus zegt dat kruid en onkruid samen opgroeien en het oordeel aan God is, hoe kun je dan van de overheid verwachten dat zij religieus onderscheid maakt?

Ik ben er diep van overtuigd dat christelijke politiek voor godsdienstvrijheid voor allen moet staan. Niet omdat we de keus tegen God aanmoedigen, maar juist omdat godsdienstvrijheid de voorwaarde is voor ‘verloren zonen en dochters’ om bij God thuis te kunnen komen. En juist omdat opkomen voor vrijheid hier, ons geloofwaardig maakt als we opkomen voor vrijheid elders.

Via deze weg wil ik jullie dan ook oproepen om samen met ons te laten zien dat godsdienstvrijheid twee kanten heeft. Vrijheid voor gelovigen ver weg, en vrijheid voor gelovigen hier. Zonder verlegenheid of terughoudendheid. Wat zou het mooi zijn wanneer we als christenen door een open en tolerante opstelling tegenover andersdenkenden de liefde van onze Vader kunnen laten doorschijnen. Zoals de evangelist Lukas schreef: „Heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten.” En: „Wees barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is.”

Liefde en barmhartigheid, ik hoop dat PerspectieF en SGPJ daarin samen kunnen strijden voor godsdienstvrijheid. Zowel buiten Nederland, als daarbinnen.

Met warme groet,

Robert Heij

Deze open brief verscheen op vrijdag 9 maart in het Reformatorisch Dagblad.