Op maandag doe ik wat dingen voor PerspectieF op het partijbureau van de ChristenUnie in Amersfoort en volg ik ondertussen ook nog de hoorzitting over de missie naar Kunduz. Als bestuurslid politiek buitenland probeer ik zo goed mogelijk to volgen wat er gezegd wordt over dit onderwerp. PerspectieF heeft al aangegeven in beginsel positief te zijn over de missie. Het voorbehoud heeft te maken met vragen en twijfels over enkele punten die ook bij de ChristenUnie-fractie aanwezig zijn. De effectiviteit van de missie is een vraagteken gelet op de ontbrekende randvoorwaarden voor succesvolle politietraining, het te militaire karakter van de training, het hoge uitvalpercentage van rekruten en het overlopen van rekruten naar de vijand. Daarnaast willen we meer zekerheid over de veiligheid van onze mensen, met name waar het gaat om het ontbreken van de mogelijkheid tot snelle evacuatie met eigen apache helikopters. Ook de positie van christelijke minderheden is een pijnpunt in het licht van de plaatselijke shariawetgeving. Het is ook een probleem dat ontwikkelingssamenwerkingsgeld wordt gebruikt voor deze missie. Uit de hoorzitting blijkt dat de vragen en twijfels terecht zijn, al zijn er veel verschillende geluiden te horen.

Op dinsdagmorgen mag ik aanschuiven bij de vergadering van de ChristenUnie Tweede Kamer-fractie, als afgevaardigde van PerspectieF. Bijzonder om mee te mogen maken en te zien hoe de besluitvorming verloopt als het gaat om de zwaarste beslissing die je als parlementariër kan nemen. Een beslissing over leven en dood. De uitkomst van de vergadering, zoals ook in de media gecommuniceerd, was dat het heel lastig zou worden om voor de missie te stemmen zoals nu voorgesteld door het kabinet. Dit is de quote waar de journalisten het mee kunnen doen die ons staan op te wachten voor de deur van de fractie.

Ik ben nog even bij de fractie blijven hangen. Bij mijn voorganger, Niels Kruithof (nu medewerker Sociale Zaken), op de kamer zie ik op TV dat de ChristenUnie ook nog twee vragen stelt tijdens het vragenuur. Één van die vragen gaat over de uitzending van het televisieprogramma Zembla waarin het terugsturen van asielzoekers, naar aanleiding van rapporten van zogenoemde BMA-artsen (in dienst van de Immigratie en Naturalisatie Dienst), aan de kaak wordt gesteld. In die rapporten zeggen de artsen dat bepaalde medicijnen ook wel in het land van herkomst te verkrijgen zijn, zonder daarbij te bedenken dat de medicijnen onbetaalbaar zijn, met als consequentie een eventueel overlijden van de teruggestuurde asielzoeker. Goed dat de ChristenUnie hier achteraan zit!

Dinsdagmiddag en woensdagmorgen heb ik samen met Robert gewerkt aan artikelen en persberichten waarin we samen met de Jonge Democraten (D66-jongeren) en Dwars (GroenLinks-jongeren) hebben gepleit om toch vooral wel in Afghanistan actief te blijven. Het leek op dat moment erg moeilijk te gaan worden voor Rutte om steun van onze moederpartijen te krijgen voor de missie naar Kunduz. Wij vonden dat we een positievere stelling moesten aannemen, al hadden we dezelfde vragen en twijfels als de ChristenUnie. Daarbij hebben we ook duidelijk het punt gemaakt dat luchtsteun van eigen helikopters zou moeten worden geregeld. Dit punt maakte Robert ook woensdagmorgen in het televisieprogramma Ochtendspits. Een punt waarop hij zelfs bijval kreeg van VVD’er Arend Jan Boekestijn. Naast dit optreden hebben we ons punt gemaakt in NRC, Volkskrant, Reformatorisch Dagblad en NOS Headlines.

Woensdagmiddag heb ik het debat weer gevolgd waarin door de regering op bijna alle pijnpunten tegemoet is gekomen aan de wensen van GroenLinks, ChristenUnie en D66. Treffend verwoord door minister Hillen van Defensie: ‘U krijgt wat u wilt’. Ofwel, u vraagt wij draaien! Maar het is zeker geen spelletje. Het gaat om belangrijke punten die het voorstel inhoudelijk beter maken, zoals ook premier Rutte later aangeeft. De punten waarop het kabinet is tegemoet gekomen zijn de volgende. De training is meer gericht op civiele taken, heeft een langere duur en de selectie van rekruten is strenger. Er wordt meer aandacht gegeven aan het opbouwen van de rechtsstaat waarbij ook één justitieel expert wordt ingezet ten behoeve van de bescherming van religieuze minderheden, waaronder de christenen die het moeilijk hebben in Afghanistan. De bescherming van onze mensen wordt ook verzekerd vanuit defensie en het kabinet door te wijzen op de eigen F-16’s die meegaan en de Amerikaanse helikopters die kunnen worden ingeroepen. Het ontwikkelingssamenwerkingsbudget wordt daarnaast ontzien voor de missie. Als blijkt dat de missie toch een paramilitair karakter krijgt dan zullen er maatregelen volgen met als uiterste consequentie het stoppen van de missie. Omdat de regering tegemoet is gekomen aan onze bezwaren zien wij nog meer perspectief voor de missie!

Woensdagnacht zie ik Monique Samuel, actieve PerspectieF’er, bij Pauw en Witteman vertellen over de situatie in het land van haar vader, Egypte. Een duidelijk verhaal over de oorzaken van de onrust in Egypte en scenario’s voor de toekomst van het land. Mensen in de Arabische wereld komen in verzet tegen hun dictatoriale leiders. Begrijpelijk, maar wat zal de toekomst brengen? Democratisering, islamitische staten of een nieuwe sterke leider? Mijn eerste gedachte is dat Nederland en de Europese Unie de democratische krachten moeten ondersteunen. Maar zijn landen als Tunesië, Jemen en Egypte klaar voor democratie? Via democratie kunnen fundamentalistische moslims van de Moslimbroederschap aan de macht komen. Dat zou de mensen die nu in opstand komen uiteindelijk niets helpen. Ik denk dat eerst de rechtsstaat, de rule of law, moet worden hersteld en opgebouwd. Misschien dat een nieuwe sterke leider, die zich werkelijk inzet voor zijn bevolking, daarvoor moet zorgen als overbrugging naar een democratische rechtsstaat. Allereerst moeten corruptie, onvrijheid en onderdrukking worden bestreden. Net als in Afghanistan. Daarom is het goed dat donderdagnacht een meerderheid in de Tweede Kamer voor de missie naar Kunduz stemt. De opbouw van de rechtsstaat in Afghanistan moet doorgaan om te voorkomen dat het land weer terugvalt in een situatie van complete chaos en wetteloosheid.

Voordat ik het einde van het Kunduz-debat bekijk, bezoek ik donderdagavond in de Liberaal Joodse Congregatie in Amsterdam, de Holocaust Memorial Day georganiseerd door het CIJO en het LJG. Het was bijzonder om bij te mogen zijn. Ed van Thijn sprak over de manier waarop wij in Nederland met de Holocaust en de Joodse bevolking zijn omgegaan sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. De laatste jaren is het antisemitisme, en parallel daaraan ook moslimhaat, toegenomen. Het is niet voor niets dat de laptoptas die ik meebreng wordt gecontroleerd voordat ik het gebouw binnenga. De plaats van Joden in Nederland anno 2011 is nog steeds niet vanzelfsprekend. Tijdens de Memorial was er ook een college van Micha Gelber over zijn ervaringen tijdens WO II. Hij is uiteindelijk uit het kamp Bergen-Belsen bevrijd. Indrukwekkend verhaal en niet te bevatten.

Het was een uitermate boeiende week waarin ik veel bijzondere dingen heb mogen doen.