dit artikel verscheen op 23 september 2000 in het ND


door Frank Visser en Hans Valkenburg

Een christenpoliticus moet uit principe tegen gedogen zijn, vinden Frank Visser en Hans Valkenburg, resp. bestuurslid en voorzitter van de jongerenorganisatie van de ChristenUnie in wording, PerspectieF i.o.

Daarom heeft deze club zich deze week geschaard achter het pleidooi van de politieke jongerenorganisaties om het gedoogbeleid af te schaffen en het politieke debat in ere te herstellen.Aan de vooravond van Prinsjesdag pleitten de politieke jongerenorganisaties in een artikel in NRC Handelsblad gezamenlijk voor het afschaffen van het gedoogbeleid, zoals dat huidige kabinet dat in ruime mate voert. De politieke partijen verschillen van mening over bijvoorbeeld de milieuwetgeving voor Schiphol en het softdrugsbeleid. Maar gedogen is daarvoor geen oplossing.

Laten we eerst een misverstand uit de weg ruimen. De jongeren zijn absoluut niet tegen het sluiten van compromissen. Als je geen compromissen wilt of kunt sluiten, moet je niet in de politiek gaan en zeker niet gaan regeren. Compromissen moeten dan echter wel helder zijn en in een bepaalde richting wijzen. Misschien zou je beter kunnen zeggen dat er sprake moet zijn van een bepaalde visie achter het compromis. Misschien mag je zelfs een zinnige visie verwachten. En niet zo'n halfslachtige: van alles wat en dus eigenlijk niets, zoals bij het voorstel voor de benoeming van burgemeesters. Schutte (ChristenUnie) verwierp dit voorstel dan ook terecht als zijnde hutspot.

Wetsovertreding
Waar wij als politieke jongerenorganisaties en dus ook als PerspectieF i.o. tegen willen ageren, is de manier waarop gedogen als maatregel wordt ingezet door de bestuurders van ons land. Gedogen is zeggen: het mag niet, maar we kijken niet, dus doe het maar gewoon. Dit houdt het midden tussen lafheid en laksheid. Feitelijk worden burgers hiermee indirect opgeroepen de wet te overtreden.Uiteraard beseffen wij dat gedogen soms moet, zoals dezer dagen gebeurde bij het lamleggen van het verkeer door de boze vrachtwagenchauffeurs. Ze worden voor deze overtreding niet vervolgd, maar het wordt gedoogd gezien de argumenten die de vervoerders voor deze overtreding hebben. Er is hier sprake van iets incidenteels, of beter: iets tijdelijks, met een helder doel voor ogen, en dat wordt toegestaan.Het feit dat wij in een gebroken samenleving verkeren en niet op de nieuwe aarde, zoals Bergwerff dat stelt in het commentaar van gisteren, is geen argument voor het gedogen van het gedoogbeleid. Met zo'n vergelijking valt natuurlijk al ons streven te relativeren. Een (christen-)politicus heeft de opdracht rechtvaardigheid na te streven, en dat betekent dat het gedogen zoveel mogelijk moet worden bestreden.

Bergwerff beaamt de zorgen van de politieke jongerenorganisaties uiteindelijk dan ook volmondig in zijn artikel. In het artikel in het NRC Handelsblad stellen de gezamenlijke jongerenorganisaties: ,,in haar bereidwilligheid om compromissen te sluiten gaat de Nederlandse polderpolitiek soms een stap te ver. Deze stap heet gedoogbeleid en holt systematisch de geloofwaardigheid van de Nederlandse politiek en het democratisch rechtssysteem uit''. Dat is een slechte zaak. Een christenpoliticus moet daarom uit principe tegen gedogen zijn!

Ondoorzichtig
Ons pleidooi wordt niet door iedereen begrepen. Boris Dittrich (D66) stelt in de Volkskrant van 19 september dat gedogen altijd een tijdelijke functie heeft: het is een overgangsperiode. Hij gaat hiermee voorbij aan het feit dat sommige dingen dan wel heel lang gedoogd worden. Gedogen is in Nederland haast tot regel geworden. Gedogen als structurele oplossing, wat een paradox! Dit is een teken van politieke zwakte.De brede consensus die ontstaat door het gedogen maakt de politiek gemakkelijker, maar de democratie ondoorzichtiger. Als politieke partijen niet durven te kiezen tussen eigen standpunten en antipathie hebben tegen fundamentele debatten vervagen ze en worden ze onaantrekkelijk voor de kiezers. De politieke jongerenorganisaties willen law and order. Wetten die in werkelijk beleid worden omgezet en worden nageleefd.Soms zie je nog wel eens een echt debat in de Kamer, maar vaak heeft de coalitie al van tevoren in achterkamertjes een compromis gesloten. Waar zijn de echte tegenstellingen gebleven? Wij willen dat het debat weer gevoerd wordt waar het hoort, in de Kamer. Het moet afgelopen zijn met de debatten voor de vorm. Om meer debat te krijgen wil PerspectieF i.o. dat er alleen nog maar een regeerakkoord op hoofdlijnen komt. Een bindend regeerakkoord slaat alle discussie dood en is bovendien onpraktisch in de dynamische samenleving waarin wij leven.Moet het nu echt economisch slecht gaan met Nederland voordat de echte tegenstellingen weer gaan opspelen en er een eerlijk debat gevoerd kan worden? Met een aantal cosmetische correcties als een extra vragenuurtje kom je er niet. Sterker nog: dit leidt alleen maar tot meer incidentenpolitiek in plaats van fundamentele debatten over de toekomst van Nederland! De politieke partijen zullen zelf weer hun positie moeten 'durven' innemen. Zo krijgt de politiek weer gezag en geloofwaardigheid.

http://www.nd.nl/archief/2000/09/23/opinie4.htm