Zoals de vorige keer beloofd zou ik nog een stukje schrijven over het verschijnsel studentenvereniging, en dan de VGSN-TQ uit Nijmegen in het bijzonder. Studentenverenigingen zijn vreemde dingen, en maken vooral heftige emoties los bij studenten die er geen lid van zijn. ' Maar daar wordt alleen maar gezopen' , of ' nou ik heb geen vereniging nodig om vrienden te maken' zijn veelgehoorde kreten.

En misschien zijn studentenverenigingen ook wel verschijnselen uit een tijd die voorbijgegaan is. Een tijd waarin de groep nog belangrijker was dan het individu. Waarin de geborgenheid van de groep je veiligheid gaf. Nu is het ikke, ikke en de rest kan stikken. Ik doe zelf wat ik leuk vindt. En dat kan niet altijd bij een studentenvereniging, daar zijn ook mensen met wensen en verlangens. En die willen misschien weer iets anders dan jij. Zo leer je belangen tegen elkaar af te wegen, en soms ook jezelf aan de kant te zetten. En dat lijkt me een vaardigheid die ook heel wat christelijke studenten missen.