Eind maart heeft minister Ella Vogelaar van Wonen, Wijken en Integratie de toezegging aan de Tweede Kamer gedaan om de mogelijkheden te onderzoeken naar het bevorderen van het wonen boven winkels. Voorstanders roepen om de instelling van een nationaal fonds zodat er meer woningen boven bestaande winkels kunnen worden gemaakt. De minister heeft inmiddels echter laten weten dat de betrokken partijen dat fonds zelf maar moeten regelen.

Het voorstel om meer woningen te realiseren boven de toch al bestaande winkels is op zich een goed idee. Nu staat namelijk een groot deel van de ruimte boven winkels leeg, terwijl er sprake is van krapte op de woningmarkt. Het VVD-kamerlid Brigitte van der Burg gaf tijdens het debat van de Tweede Kamer aan dat het boven de winkels mogelijk moet zijn om bijna 80.000 appartementen te maken. Dit is een aanzienlijke hoeveelheid woonruimte.

De betere benutting van de leegstaande ruimtes is ook iets waarvoor in de door de werkgroep Ruimte en Mobiliteit van PerspectieF geschreven scripta over de ruimtelijke ontwikkeling wordt gepleit. Aangezien deze leegstaande ruimtes boven de winkels vooral bij de centra van de grotere steden zijn aan te treffen, zouden de locaties ook deels geschikt zijn om studenten in te huisvesten. Zo komt er hoognodige extra studentenhuisvesting tot de beschikking. Door de lege ruimtes deels voor de huisvesting van studenten en deels voor andere bevolkingsgroepen te gebruiken, wordt tegelijkertijd voorkomen dat de buurt overspoeld wordt door een te groot aantal studenten.

Het weer bewoonbaar maken van de lege ruimtes boven de winkels biedt naast de extra woonruimte die beschikbaar komt ook andere voordelen. Aan de leegstaande ruimtes boven de winkels wordt bijvoorbeeld nu nog te weinig onderhoud uitgevoerd. Dit komt de staat van de gebouwen en het straatbeeld niet ten goede. Het opknappen van de lege ruimtes tot goede woonruimte zal hier verandering in brengen. Een ander voordeel hiervan is dat door de bewoning de sociale controle in de buiten sluitingstijd vaak kille winkelstraten toeneemt, wat leidt tot een hoger veiligheidsgevoel bij burgers.

In Maastricht is het met een soortgelijk beleid gelukt om succesvolle resultaten te boeken. De financiering van een nationaal fonds door de landelijke overheid is hiervoor niet direct noodzakelijk, ook al kost het geschikt maken van de ruimtes boven de winkels zeker wel het nodige. De gemeenten en woningcorporaties beschikken samen namelijk over voldoende financiële middelen om middels doelgerichte subsidies tegemoet te komen aan de kosten die eigenaren moeten maken als ze de lege ruimtes geschikt willen maken voor bewoning. Andere problemen zoals de complexiteit van de verschillende vereiste vergunningen kunnen dan beter eerst worden aangepakt.