Het Israël-Palestinaconflict is op zijn minst gecompliceerd te noemen. Desondanks heeft iedereen er een mening over en zijn mensen er wel erg makkelijk in om een kant te kiezen en de ogen te sluiten voor de gemaakte fouten van de gekozen kant. Het is eveneens erg makkelijk en comfortabel om mee te gaan in de populaire opvattingen over deze kwestie. Daarom ben ik het oneens met de stelling “CU loopt naïef en onverantwoord aan de leiband van Israël”.

Om een mening te kunnen vormen over de stelling, zal er allereerst moeten worden gekeken naar de uitdrukking “aan de leiband lopen”. De spreekwoordenboekbetekenis is dat men zich door anderen laat leiden en dus niet zelfstandig is. Taaladvies.net legt uit dit over gecommandeerd worden gaat en je op die manier geheel laten leiden door anderen. Volgens historiek.net is de oorsprong ervan dat een klein kind, dat nog niet zelf kon gaan en staan, aan zogeheten koorden die op de rug aan de kleding vastgemaakt werden of met banden om het lijfje gesloten liep. Het is dus afhankelijkheid in de letterlijke zin van het woord. In politieke context zou dit zich vertalen naar financiële middelen of vergelijkbare manieren waarmee belanghebbende partijen een vinger in de pap zouden kunnen hebben met onze standpunten. Naar mijn weten is daarvan geen sprake.

Een andere manier van bintenis tussen de ChristenUnie en Israël is een spirituele. Veel leden voelen zich verbonden met het joodse volk vanuit bijbelse gronden en dragen joden terecht een warm hart toe. Critici maken daarover verschillende denkfouten. De eerste is dat dit warme hart zich voornamelijk uit in steun voor de staat Israël zelf. Dat is niet zo. Men kaart ook consequent antisemitisme elders aan wanneer zich een incident voordoet of wanneer het in algemene zin lijkt toe te nemen. Steun voor joden is dus in de brede en niet in de enge zin van het woord. De tweede denkfout is dat deze steun onvoorwaardelijk en kritiekloos is. Ook dat klopt niet. Er zijn kritische uitlatingen bij onrechtvaardige behandeling van burgers door die staat. Binnen de officiële standpunten erkent de ChristenUnie de problematische zijden van de staat Israël en probeert zich dus juist constructief op te stellen met oplossingen die voor beide kanten voordelig zouden moeten kunnen uitwerken.

Wat de focus van de ChristenUnie eenzijdig doet ogen, is dat in een politiek klimaat van louter ‘Israël bashen’ nuance al snel partijdig genoemd wordt. Het is in het Nederlandse politieke bestel populair om massaal de kant van de Palestijnen te kiezen, misdaden van hun kant goed te praten, en vooral de vingers te wijzen naar de misdaden van de staat Israël. Juist omdat het debat hier zó gekleurd is, heeft de ChristenUnie de morele plicht om op gepaste wijze voor Israël op te komen. Als wij het niet doen, wie doet het dan wel? Pretenderen dat het conflict eenzijdig is, enkel Israël de agressor en Palestina het slachtoffer is, is naïef, onverantwoord en een versimpeling van de feiten.

Kortom; de stelling doet naar mijn idee tekort aan de complexiteit van de situatie en de factoren die mee kunnen spelen bij opinievorming intern. Als men het spreekwoord benadert, dan is het ook niet toepasbaar op de relatie tussen de ChristenUnie en Israël.

Annelijn de Gier

Meer informatie over de gespreksavond op 13 juni