Door Nathánaël Post

De Olympische Spelen stammen uit de Klassieke Oudheid en zijn tot op heden wisselend populair geweest. De eerste moderne Spelen werden gehouden in 1896. Maar in de periode tussen 1896 en 2022 bleven de Olympische Spelen niet altijd onbetwist. Zo zijn de Spelen meerdere keren geboycot of deels geboycot. Om wat voorbeelden te noemen: de Spelen van 1936 te Berlijn werden flink bekritiseerd, aangezien Adolf Hitler deze Spelen mocht organiseren terwijl er al sprake was van uitsluiting en vervolging van Joden. Tijdens de Spelen van 1936 werd er een paar kilometers buiten Berlijn een concentratiekamp gebouwd door gevangenen. Dit alles was zeer verwerpelijk in de ogen van velen destijds. Als tegengeluid werden er veel protestacties gehouden, er werd zelfs een alternatieve Olympische Spelen overwogen. Ook de Olympische Spelen van 2008, ook gehouden in China, werden flink bekritiseerd vanwege de toen al erbarmelijke omstandigheden onder minderheidsgroepen en de mensenrechtenschendingen in Tibet. 

Aan de voordagen van de 24^e editie van de Olympische Spelen zijn er binnen Perspectief en de maatschappij grote zorgen om het feit dat China deze Spelen organiseert. Hoe is het mogelijk dat een land dat stelselmatig politieke tegenstanders opsluit, minderheidsgroeperingen vervolgt en in heropvoedingskampen (lees: concentratiekampen) opsluit en zelfs genocide pleegt op de Oeigoeren, de eer krijgt om de Olympische Spelen te mogen organiseren?

Mensenrechtenorganisatie Amnesty International stelde deze kwesties al aan het begin van 2020 aan de kaak. Ook riepen zij, met het oog op de Olympische Spelen, op tot de vrijlatingen van journalist Zhang Zhan, hoogleraar Ilham Tohti, mensenrechtenactivist Li Qiaochu, advocaat Gao Zhisheng en de Tibetaanse monnik Rinchen Tsultrim. Zij zitten onterecht gevangen omdat zij tot een bepaalde bevolkingsgroep behoren of omdat ze een ‘gevaar’ vormen voor China. Tevens wordt de Chinese bevolking opgesloten in quarantainekampen om de Olympische Spelen zo ‘veilig’ mogelijk te maken en om zo eventuele besmettingshaarden in de kiem te smoren. Ondanks de overvloed van al deze negatieve geluiden over vrijheid en de mensenrechtensituatie in China is er nog geen internationale boycot serieus overwogen. Is vermaak dan écht belangrijker dan de erbarmelijke omstandigheden waarin Oeigoeren, Tibetanen en overheidscritici zich bevinden? Blijkbaar wel.

Nederland laat haar sporters ongestoord sporten in een land dat mensen onterecht opsluit en in stadions waar arbeiders zijn uitgebuit tijdens de bouw ervan. Vooralsnog is het enige wat we tegen de situatie in China doen het niet sturen van een overheidsdelegatie. ‘Dat zal ze leren hoor’! Maar we hadden de hele boel moeten boycotten. Met een internationale boycot zou er een duidelijk signaal afgegeven worden aan China. Ook hadden we zo laten zien dat we denken aan de mensen die verdrukt worden in dit land. 

De Olympische Spelen zullen dus gewoon doorgaan, daar is nu niks meer aan te veranderen. Maar jij kunt nog wel de keus maken om het niet te gaan kijken. Wij, als vrije burgers, moeten de vrijheid van anderen niet uit het oog verliezen. Sport is leuk, maar gedogen wij niet het bestaan van concentratiekampen als we deze sport kijken? Denk aan de Spelen van 1936 en wat er een paar kilometer buiten Berlijn gebeurde, denk dan aan de Spelen van 2022. Ga jij dan alsnog kijken?