Toen mijn zoon een paar jaar geleden zijn eindexamen deed, was dat in een week waarin mijn man en ik, heel ongebruikelijk, allebei een paar dagen thuis waren. Wij dronken koffie op de bank en zagen onze zoon langs het huis naar de garage fietsen. “Zijn tentamen viel tegen”, zei ik, mijn man keek mij verbaasd aan. “Hoe weet jij dat, je hebt hem alleen even op de rug gezien.” Ja, hoe wist ik dat, ik had er geen verklaring voor. Ik zag hem fietsen en wist op dat moment dat het tentamen moeilijker was geweest dan hij verwacht had. Dat ik het goed aanvoelde, bleek direct bij zijn binnenkomst. Zijn woorden die ik, om geen aanstoot te geven niet zal herhalen, lieten daarover geen twijfel bestaan.

 

Er zijn veel verhalen over de speciale band die ouders met hun kinderen kunnen hebben. Vooral van moeders hoor je dat vaak. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat veel pas bevallen vrouwen in het ziekenhuis door alle lawaai en babygehuil heen kunnen slapen, maar wakker schrikken bij een kreetje van hun eigen pasgeboren baby. Een band die in de schepping is gelegd.

 

In de Tweede Kamer staat de kinderopvang weer volop in de belangstelling. Van Aartsen, de fractievoorzitter van de VVD, gooide de knuppel in het hoenderhok. Hij wil dat het mogelijk wordt dat ouders de scholen verplichten om te zorgen voor opvang van hun kinderen van half acht ’s ochtends tot half zeven ’s avonds, gemakkelijk voor de ouders. Het laat zich raden dat de scholen hiertegen protesteren, zij vinden de zorg voor en opvang van de schoolgaande jeugd niet hun taak. De ouders zelf zijn daar in de eerste plaats voor verantwoordelijk.

 

Staatssecretaris Van Hoof, ook VVD, deed er een paar weken later nog een schepje bovenop. In sommige gemeenten hoeven alleenstaande ouders (meestal moeders) die in de bijstand zitten, niet te solliciteren zolang ze kleine kinderen hebben. De reden is vaak dat de alleenstaande moeder zelf voor haar peuters wil zorgen. Deze moeders moeten van de staatssecretaris voortaan maar op gaan passen op de scholen, hun kleine kinderen kunnen ze dan gewoon meenemen.

 

Voor mij is dit een onbegrijpelijke ontwikkeling. Natuurlijk is het heel vervelend voor ouders om steeds met hun kinderen op pad te moeten om ze ergens onder te brengen; ook voor kinderen zal dat niet leuk zijn, maar het gaat wel heel ver om dan maar scholen te verplichten voor opvang te zorgen. Het lijkt erop dat de zorg voor kinderen een hete aardappel is, die van het ene bord naar het andere geschoven wordt. Kinderen lijken zo een last in plaats van een lust.  

 

Steeds weer hoor ik dat de kinderopvang zo duur is, na aftrek van de kosten voor opvang blijft er van het tweede inkomen soms maar weinig over. Daarom moet, volgens sommigen, de opvang zo goedkoop mogelijk en zo komen de bijstandsmoeders van Van Hoof in beeld. Deze vrouwen moeten in de kinderopvang gaan werken om recht te houden op hun uitkering, ze gaan het werk dus in feite gratis doen. Zo blijft de kinderopvang betaalbaar voor tweeverdieners en kost het de overheid minder, in de visie van de liberalen.

 

Ik vind dat een vreemde redenering. De zorg en verantwoordelijkheid voor een groep kinderen is belangrijk en volwaardig werk; dat hoeven vrouwen die daar geschikt voor zijn niet op een koopje te doen. Ik zou bijstandsmoeders die werk in de kinderopvang willen een normale volwaardige baan willen geven, zodat ze uit de bijstand komen en weer op eigen benen kunnen staan. Die benadering maakt kinderopvang duurder, maar de zorg voor kinderen is ook waardevol en kostbaar, daar helpt geen lievemoederen aan.

 

Natuurlijk moet er altijd ruimte blijven voor ouders, of ze nu in de bijstand zitten of niet, om zelf voor hun kinderen te zorgen. Ieder moet op zijn eigen manier om kunnen gaan met de verantwoordelijkheid die God ons voor onze kinderen gegeven heeft. Het fabeltje dat ouders die zelf hun kinderen opvoeden niets voor de samenleving doen, moet de wereld maar eens uit.  De keuze van veel Nederlandse gezinnen is trouwens de anderhalve baan. In de tijd dat de jongste nog veel thuis is, willen de meeste moeders niet full-time van huis. Daar heeft dat kreetje van de pasgeboren baby vast iets mee te maken, de hechte band die al voor de geboorte is ontstaan en die blijft bestaan als hij goed onderhouden wordt.

 

Terug naar het eindexamen van mijn zoon. De volgende dag deed zich, helemaal toevallig, dezelfde situatie voor: mijn man en ik op de bank en onze zoon die langs fietste na het maken van een tentamen. Mijn man keek mij aan: “Zeg het maar”.  “Vandaag wel goed gegaan”, zei ik. Het klopte.