Het Internationaal Opium Verdrag verbood het telen, verwerken, verkopen of in bezit hebben van drugs. Nederland besloot begin jaren ’70 als experiment een onderscheid in te stellen tussen soft- en harddrugs, waarmee het gedoogbeleid werd geboren. Dit onderscheid werd bepaald op basis van het THC gehalte. Deze psychoactieve stof beïnvloedt het gedrag en de beleving van de gebruiker (‘high worden’). Sinds de invoering van het gedoogbeleid is het THC-gehalte in ‘softdrugs’ flink gestegen, waardoor dit onderscheid allang niet meer geldt.

Daarnaast liegen de feiten er niet om: uit onderzoeken van onder andere het Trimbos instituut blijkt dat Nederlandse jongeren tussen de 15-16 jaar en 12-18 jaar tot de hoogste groep cannabisgebruikers van Europa behoort. Bovendien leidt het beleid van Nederland in de huidige internationale context tot het aantrekken van drugsgerelateerde criminele circuits, drugstoerisme en imagoschade in het buitenland. Bovendien blijkt het problematisch om bij gebruik de gevolgen te overzien.

Wat ik nooit begrepen heb is dat we in plaats van streng handhaven de problematiek uit onze handen laten glippen met het gedoogbeleid. Wenselijk is dat de overheid een kleine rol speelt en zoveel mogelijk overlaat aan de samenleving. Maar laat het gebruik van drugs daar niet onderdeel van zijn. Om haar burgers te beschermen tegen de schadelijke gevolgen van drugs, zowel voor gebruiker als omgeving, dient zij terug te keren naar het Internationaal Opium Verdrag, waarbij het gebruik, bezit en teelt verboden wordt en er streng gehandhaafd wordt. Het gedoogbeleid is failliet.

Deze column is geschreven door Robert Heij (voorzitter PerspectieF) en verscheen op 17 mei 2011 in het Friesch Dagblad.