Bij aankomst in Tel Aviv kwam ik Yiar Even tegen. Hij bleek political counseler op de Israëlische ambassade in Den Haag te zijn. Zijn moeder was de avond daarvoor overleden en hij haastte zich naar de begrafenis. Toch hebben we even snel kaartjes uitgewisseld. Een aantal weken later ontmoetten we elkaar weer in Den Haag. Op Israëlische grond wel te verstaan. De bewaker herinnerde mij er namelijk aan dat een rijbewijs eigenlijk niet genoeg was als legitimatie, aangezien ik binnen de poort op Israëlisch grondgebied zou staan.

Yair is hoofd inlichtingen bij het Israëlische ministerie van Binnenlandse Zaken geweest. Met name op de verhoudingen met Libanon is hij specialist. Al snel komen we op de uitwisseling van gevangen die vanochtend plaats gevonden heeft tussen Israël en Hezbolla. Hij verwachte al dat de Israëlische soldaten dood zouden zijn, maar toch was het een schok bij het zien van die twee lijkkisten op de grens. De spanningen van de oorlog in 2006 komen weer naar boven. Het verbaast ons beide hoe veel er over de militaire acties in de media is geschreven en hoe weinig er wordt gerapporteerd over de achtergrond van de oorlog. Of beter gezegd, het ‘waarom’.

Israël is erg blij met de diplomatieke steun die door Nederland gegeven wordt. Er is terecht oog voor de Palestijnse belangen, maar gelukkig benadrukt Nederland keer op keer het bestaansrecht van Israël. Vanuit organisaties als Hamas wordt dat vaak ontkend. De vraag is of het dan nog wel zinnig is om met dat soort mensen om tafel te gaan. Yair is duidelijk van mening dat dit geen enkele zin heeft. "Als jij een auto wil kopen van iemand die hem niet wil verkopen kun je beter stoppen. Onderhandelen over de prijs enzo kan wel natuurlijk". Tsja, een wonderlijke vergelijking, maar hij heeft wel een punt. Als je het al oneens bent over het bestaansrecht van de ander lijkt onderhandelen zinloos.

Yair is oprecht bang voor president Ahmadinejad van Iran. Deze man heeft meerdere malen aangekondigd dat Israël van de kaart gevaagd moet worden. Deze angst wordt versterkt door het vermoeden dat Iran een kernwapens aan het produceren is. Ik deel zijn angst. Toch vraag ik mij af wat een proportionele reactie is. Een vroegtijdige aanval? Of is het beter om diplomatiek de druk op te voeren?

We zouden uren met elkaar door kunnen kletsen. Ik voel hoe belangrijk het is om het verleden te begrijpen. Het conflict gaat in essentie duizenden jaren terug. Wie kan een legitieme claim op het grondgebied van Israël leggen? Degene die er als eerste woonden? Of moeten we hooguit een aantal eeuwen terug kijken? En wie zijn eigenlijk de mensen die wij ‘Palestijnen’ noemen? Al dit soort vragen passeren de revue. Achter elk antwoord doemen weer talloze vragen op. Toch heb ik het gevoel dat ik een stuk wijzer de deur uitloop. Nu eens horen wat de Palestijnse organisaties te zeggen hebben.