De Amerikaanse Droom

Een tijdje geleden was het zover. Hillary heeft eindelijk geaccepteerd dat ze geen kans meer maakt om het glazen plafond voorgoed aan diggelen te slaan. Ze heeft alles op alles gezet om er te komen. Een jaar geleden was ze nog de gedoodverfde winnaar van de voorverkiezingen in Amerika. Maar ze had toen niet voorzien dat ze zou worden verslagen door iemand met een charisma van onvoorstelbare  proporties. Barack Obama.

Een onervaren politicus uit Chicago. Slechts een jaar heeft hij effectief kunnen meedraaien in de politieke molen van de Amerikaanse federale senaat. Het jaar ervoor was hij campagne aan het voeren voor de senaat, het jaar erna voor president. En toch vergeven we hem dat allemaal. Want wat een mooie boodschap heeft hij. In een tijd waarin we in het hele westen een versplintering zien van politieke voorkeuren, verkondigt hij eenheid.

In 2004 moest hij een speech geven op de democratische conventie. Voor politici in de Verenigde State zijn dit momenten die je kunnen maken of breken. Maar Obama's speech was verpletterend. In Mendells biografie van Obama wordt beschreven hoe dat eraan toeging. Obama kwam met zijn nu bekende boodschap van eenheid:

The pundits like to slice and dice our country into Red States and Blue states; Red states for Republicans, Blue states for democrats. But I've got news for them, too. We worship an awesome God in the Blue States, and we don't like federal agents poking around in our libraries in the Red States. We coach Little League in the Blue States and yes, we've got some gay friends in the Red States. There are patriots who opposed the war in Iraq and there are patriots who supported the war in Iraq. We are one people , all of us pledging allegiance to the Stars and Stripes, all of us defending the United States of America.

Na afloop van deze toespraak ontplofte de zaal. Volgens Mendell moesten sommige mensen zelfs huilen omdat ze het zo mooi vonden. Dit klinkt ons als calvinistische Nederlanders natuurlijk een beetje vreemd in de oren. Maar in een land als de Verenigde Staten is het nationalistisch gevoel heel erg sterk. En de laatste jaren is dat in verval geraakt met soms diepe verdeeldheid tussen democraten en republikeinen.

Obama geeft ze terug waar ze trots op zijn. Een natie waarvoor je je straks niet langer hoeft te schamen als je op vakantie bent in Europa. Een land wat weer samen werkt voor een betere economie. Een politiek die niet wordt bepaald door moddersmijten. Een democratie die minder wordt geregeerd door geld en Corporate America. Hij geeft ons iets om in te geloven.

En dan zijn andere dingen opeens een stuk minder belangrijk. Experience? Who cares?