Een gespierd Rusland

Een tijd geleden verscheen een foto in de krant van de Russische president Poetin. Je zag hem met (gespierd) ontbloot bovenlijf, soldatenbroek en –kisten. De boodschap is duidelijk: dit is de president en dat is geen mietje. Deze boodschap is tekenend voor de Russische houding van de afgelopen paar jaar. Tijdens de regeerperiode van de immer gezellige Boris Jeltsin zette Rusland de eerste wankele schreden op weg naar democratische hervormingen en een vrije markt. Tijdens deze periode is een aantal Russen heel erg rijk geworden, maar het overgrote deel van de bevolking vooral heel arm. Enter Poetin.

Dit is namelijk een president met wie niet valt te spotten. De voorbeelden zijn makkelijk op te noemen. Het dossier Litvinenko heeft de betrekkingen tussen het Verenigd Koninkrijk en Rusland aardig doen bekoelen. Rusland heeft opnieuw militaire patrouillevluchten opgezet en zelfs de Noordpool is niet aan de prestatiedrift van Rusland ontkomen: op de bodem van de oceaan is inmiddels de Russische vlag geplant. Op zich zijn dit mooie zaken. Voor de Russen. Ik kan mij namelijk goed voorstellen dat het moeilijk is te accepteren dat vrijwel de grootste militaire macht ter wereld binnen een paar decennia wordt gereduceerd tot een staat met relatief weinig economische slagkracht. Wanneer er dan een president optreedt die in staat is Rusland wat van haar (welverdiende) grandeur terug te geven, dan is die uiteraard van harte welkom bij deze bevolking.

Toch is het dan jammer als vorige week bekend wordt gemaakt dat de OVSE geen waarnemers naar Rusland stuurt omdat deze waarnemers niet de mogelijkheid krijgen de verkiezingen te controleren. Volgens een artikel in NRC Handelsblad van 19 november gelooft tweederde van de Russische bevolking dat de verkiezingen gemanipuleerd zullen worden door het Kremlin. En dan wordt Poetin leider van Rusland of iets dergelijks. Misschien moeten wij ook weer gaan gewichtheffen. Net als in de koude oorlog. Wat mij betreft als het even kan niet.