Volledige tekst onder de video.

Volledige tekst

‘Hoi, mijn naam is Bina en ik ben de voorzitter van PerspectieF.’ 

Ik verklap hiermee niets nieuws, want jullie hoorden het net van Piet. Maar deze zin spreek ik bijna dagelijks uit, wanneer ik de 1500 PerspectieF’ers vertegenwoordig in het proces van jongerenparticipatie. Een wollige beleidsterm voor politiek, die eigenlijk gewoon betekent dat ik doe wat jij doet, maar dat ik 26 ben. Ik ben hier nu, om die jongerenstem te laten horen. En dat is top. Maar de manier waarop ik hier sta, heeft voor sommigen misschien wel iets nieuws. Ik sta hier namelijk niet om die creatieve, ludieke, aaibare jongere te zijn, de voorzitter waarvan het toch wel heel fijn is dat ze zo’n mooi verhaal vertelt. Nee, politiek en daarmee jongerenparticipatie is namelijk niet altijd warm; niet altijd wat je had verwacht; en komt niet altijd goed uit.

De ChristenUnie beschijft PerspectieF vaak als de luis in de pels. En dat is maar goed ook. Want er zijn zoveel jongeren binnen onze partij, binnen PerspectieF, die niet gewacht hebben tot ze aan tafel werden uitgenodigd, maar zelf hun klapstoeltje hebben gepakt en enthousiast zijn aangeschoven.

Ik denk aan Casper, Gabriëlle en Pieter die vanuit hun kijk op onderwijs, werk, woningen en klimaat met duizenden jongeren in de Jongeren Denktank Coronacrisis hebben bijgedragen aan het advies dat deze week is overhandigd aan de minister-president.

Ik denk aan Anne Fleur, die vandaag weer vanuit haar hart meepraat over de torenhoge zorgkosten voor jonge mensen die het zonder de financiele lasten al zwaar genoeg hebben.

Ik denk aan Daphne, die komende week in debat gaat met jonge kandidaten van andere politiek partijen. En die de juiste vragen stelt, zodat er compensatie is voor studenten van de pech generatie, studenten zoals zijzelf.

Ik denk aan Thomas en Anil, die zich uitspreken voor een unie die alle christenen bij elkaar brengt, en waarin ervaring de weg vrij maakt voor het talent van een volgende generatie.

Ik denk aan mijn collega’s Tim en Pieter Dirk, die tot diep in de nacht hebben doorgewerkt om ervoor te zorgen dat de stemmen, moties en amendementen van ook al die andere PerspectieF’ers worden vertegenwoordigd, wordt gehoord.

En, ik denk aan Ruben, die zelfs niet wacht tot ie stemrecht heeft, maar zich al op 12-jarige leeftijd actief in het partijdebat mengt.

Dát, dat is jongerenparticipatie. Dát zijn jongeren die meedenken, oplossingen zoeken en hun stem laten horen.

ChristenUnie-jongeren zijn niet bang om anders te denken, anders te zijn. Om kritisch te kijken naar onze rol in de wereld. Om de eerste stap te zetten, als we een nieuw pad moeten bewandelen. En wij, jongeren van 12 tot 30 jaar oud, van scholier tot starter, van tiener tot jonge ouder, willen dat samen doen, met elkaar, met jou en mij, samen als partij.

En jij? Aan wie denk jij? En vooral: hoor jij wat deze jonge mensen jou willen zeggen? Want als er iets is dat zij ook vandaag weer laten merken, dan is het dat zij ons als partij steeds willen vragen wat er echt telt. Dat wij ons niet moeten laten meeslepen door de waan van de dag, maar open het gesprek blijven voeren over onze visie voor de samenleving. Voor barmhartigheid, duurzaamheid en rechtvaardigheid. Dat wij politiek bedrijven vanuit ons hart voor Christus, maar vooral vanuit Gods hart voor ons. En, dat wij ons als hoopvolle realisten regelmatig laten scherpen door de hoopvolle idealisten die we onder onze jongeren hebben.

Ik vind het fantastisch om te weten dat het niet alleen mijn stem is die op dit congres klinkt. Maar dat de boodschap van zo’n grote groep PerspectieF’ers hier vandaag nog te horen is. Jongeren die geloven in het verhaal van de ChristenUnie voor Nederland en die daar met alle liefde aan bijdragen. Laten we dat koesteren en campagne voeren vanuit onze diepste idealen. En dan zal ik vast gaan kijken voor een grotere tafel om gezamenlijk aan te zitten, met al die grote leunstoelen én de aangeschoven klapstoeltjes.