Holle klanken

Drie en een half jaar Kamerwerk zit erop. Een prachtige tijd waarin heel veel gebeurd is. Waarin ik weer heel veel geleerd heb. Naast veel inhoudelijks ook de weg in de Kamer. Want al die oude gebouwen die van binnen aan elkaar geknoopt zijn, daar moet je wel in thuis raken. En in het begin komt vooral het holle geluid van de hoge gangen op je af. Maar dat went, en als je dan goed luistert…

Toen ik november 2006 vanuit de parkeergarage de Kamer binnenkwam verdwaalde ik direct. Er opende zich spontaan een deur, ik dacht nog “dat is vriendelijk” en kwam uit in een van de meest naargeestige gangen van het hele Kamergebouw. En terecht op een plek die ik absoluut niet herkende van mijn eerdere “gelijkvloerse” entree in het Kamergebouw. Die zoektocht zou zich later nog een paar keer herhalen, net zolang totdat ik er gewoon eens een uurtje voor heb uitgetrokken om eens rustig rond te lopen. Dat hielp. Juist ook voor later.

Want dat is er de afgelopen jaren wel heel veel gebeurd. Veel overleg met collega’s, telkens weer naar de vergaderzalen en de plenaire zaal, je loopt wat af. En telkens met het allerminst holle geluid van onze partij, onze fractie, naar buiten treden. In alle afhankelijkheid die je kent want dit werk doe je niet zomaar op eigen kracht. Ik heb al die jaren de Bijbel, die ik kreeg bij mijn aantreden van het bestuur van de kiesvereniging in Zeewolde, op mijn bureau gehad. Open, om daar ’s morgens bij binnenkomst in te lezen. Als eerste, omdat het de rest van de dag nauwelijks meer kwam. Dat helpt in het relativeren van de Haagse werkelijkheid. Een werkelijkheid die vaak de mijne niet was als het gaat om de spoeddebatten die vaak geen spoeddebatten waren. Veel, heel veel spoeddebatten kwamen soms pas weken later dan aangevraagd aan de beurt. Wat is dan dat spoedeisende karakter…?

Maar nu is het klaar. Ed schreef dat gisteren al mooi over het afscheid nemen. Je weet dat het de politieke werkelijkheid is, maar toch doet het je wat als de laatste woorden tot je gesproken worden. Als je, zoals net, op de tribune zit en de nieuwe fractie ziet beëdigd worden. Ja, je hoort er dan definitief niet meer bij. Inderdaad, je sterft dan een beetje…

Maar niet getreurd. Ik kijk weer vooruit. Op zoek naar een nieuwe job, uitdaging, klus, noem het maar. En daarbij hoop ik de komende weken contact te leggen met mensen uit het netwerk dat de afgelopen jaren is ontstaan. Ik bel wel, maar als je iets weet, ik houd me aanbevolen. Om afscheid te nemen leek het Ed en mij leuk een afscheidsborrel te geven. Volgende week donderdag, van 17.00 uur tot 19.00 uur in de tuin van Restaurant Schlemmer in de Lange Houtstraat 17 te Den Haag. hier ergens in de Kamer. U hoort nog wel waar! Vertegenwoordigers vanuit mijn portefeuille Financien, LNV en Verkeer en Waterstaat: welkom. Maar ook de mensen die een voorkeursstem hebben uitgebracht kunnen langs komen. Of medewerkers, of, of…een hapje en drankje staan klaar.

Dit is dan echt mijn laatste blog. Ik heb het met heel veel plezier gedaan. Ik hoop dat u een beetje van de site hebt genoten, dan heeft het een functie gehad. Dan heeft u kunnen merken dat ik gewerkt heb aan inhoud en niet aan holle klanken. Dat laat ik over aan de gangen in ons Kamergebouw. Tot ziens!

Ernst Cramer