Hieronder leest u de bijdrage van fractievoorzitter Simone Hof tijdens de algemene politieke beschouwingen van 8 juli 2025.

De raadsvergadering terugkijken kan hier:
http://hardenberg.raadsinformatie.nl/vergadering/1275981


Voorzitter, in mijn jeugd bestond een gedegen (gereformeerde) preek doorgaans uit drie punten. In deze laatste algemene beschouwingen van de raad in deze samenstelling en in het licht van de voorliggende perspectiefnota, wil ik het graag hebben over de volgende zeven punten:

1. onze financiële uitgangspositie;
2. ontwikkeling van de stationsomgeving & de Nedersaksenlijn;
3. het algemeen belang;
4. verder de toekomst in kijken;
5. groene en gezonde maatlat;
6. sterke gemeenschappen;
7. democratie. 

Ter geruststelling: ik heb er wezenlijk minder tijd voor nodig dan die de predikant nodig had voor die gereformeerde preek uit mijn jeugd.

Bij de presentatie van de vorige perspectiefnota (juni 2024) was de ChristenUnie aanvankelijk wat sceptisch en hebben we de nadruk gelegd op de noodzaak tot het maken van keuzes. Bij deze perspectiefnota heeft scepsis plaatsgemaakt voor meer waardering; wij denken dat structurele en incidentele uitgaven in evenwicht zijn, dat er wordt gestuurd op planning in tijd, mensen en geld – met alle beperkingen die daar tegenwoordig bijhoren (zie de discussie die ontstond over wel of niet gewenste danwel benodigde inhuur) – en dat wij een (relatief) goede financiële uitgangspositie hebben, zeker als je dat afzet tegen een heel aantal andere gemeenten in het land. Wij zijn er echter wel van overtuigd dat keuzes maken noodzakelijk blijft. Niet alles kan en niet alles kan tegelijk. Iets dat wij belangrijk vinden en waar we al voorzichtig een begin mee hebben gemaakt, is het ontwikkelen van de stationsomgeving. Dat stond al lang op de wensenlijst en zal de komende jaren, mede aangejaagd door de aanleg van de Nedersaksenlijn, bijdragen aan de brede welvaart in onze gemeente.

En als volksvertegenwoordigers keuzes maken, dan is het principe dat zij dat doen met het algemeen belang op het netvlies. Dan komt het erop aan onze prioriteiten duidelijk te stellen, wat betekent dat eerst komt wat eerst moet en daarna pas wat niet per se noodzakelijk is maar wel nog kan. Dat betekent ook, en daar hebben wij ook in de eerste algemene beschouwingen van de raad in deze samenstelling aandacht aan besteed, dat wij verder durven en moeten kijken dat de verkiezingen van 18 maart 2026 en ook verder dan die van maart 2030 en ook nog verder dan de verkiezingen in maart 2034. Daar is innerlijke motivatie en moed van ons als lokale politici voor nodig. Het vraagt ook innerlijke motivatie en moed van onze kiezers. Immers, als we beter beleid wensen, zijn we bereid kortetermijnoplossingen in te wisselen voor langetermijnperspectief. Als we de ander gunnen wat wij onszelf gunnen, zijn we bereid te delen. En als we een veilige en gezonde wereld voor onze kinderen en kleinkinderen willen, is klimaat meer dan een veelgebruikt woord. En dat zijn noties die heel goed passen bij de Groene en Gezonde Maatlat die wij hier kortgeleden met elkaar hebben vastgesteld en aangenomen, in een raadsinitiatief. Dat was uniek en de maatlat, wat een “levend mechanisme” is, moet zich in de praktijd bewijzen, maar het is een goede en hoopvolle start voor een duurzame inrichting (in de brede zin van het woord) van onze fysieke leefomgeving.

En als volksvertegenwoordigers keuzes maken, dan is het principe dat zij dat doen met het algemeen belang op het netvlies. Dan komt het erop aan onze prioriteiten duidelijk te stellen, wat betekent dat eerst komt wat eerst moet en daarna pas wat niet per se noodzakelijk is maar wel nog kan. Dat betekent ook, en daar hebben wij ook in de eerste algemene beschouwingen van de raad in deze samenstelling aandacht aan besteed, dat wij verder durven en moeten kijken dat de verkiezingen van 18 maart 2026 en ook verder dan die van maart 2030 en ook nog verder dan de verkiezingen in maart 2034. Daar is innerlijke motivatie en moed van ons als lokale politici voor nodig. Het vraagt ook innerlijke motivatie en moed van onze kiezers. Immers, als we beter beleid wensen, zijn we bereid kortetermijnoplossingen in te wisselen voor langetermijnperspectief. Als we de ander gunnen wat wij onszelf gunnen, zijn we bereid te delen. En als we een veilige en gezonde wereld voor onze kinderen en kleinkinderen willen, is klimaat meer dan een veelgebruikt woord. En dat zijn noties die heel goed passen bij de Groene en Gezonde Maatlat die wij hier kortgeleden met elkaar hebben vastgesteld en aangenomen, in een raadsinitiatief. Dat was uniek en de maatlat, wat een “levend mechanisme” is, moet zich in de praktijd bewijzen, maar het is een goede en hoopvolle start voor een duurzame inrichting (in de brede zin van het woord) van onze fysieke leefomgeving.

Belangrijk is daarbij te beseffen dat de samenleving (en zeker de lokale) geen vergaarbak van individuen is die allemaal 100% verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk of ongeluk. Zo redden we het namelijk niet. Wij hebben gemeenschappen nodig, sterke gemeenschappen, waar mensen er voor elkaar zijn, als het nodig is voor een ander zorgen en waar we bereid zijn te strijden voor de vrijheid (welke vorm van vrijheid dat ook is) van een ander, met dezelfde inzet waarmee wij onze eigen vrijheid verdedigen. Of zoals Emanuel Levinas (Frans filosoof) het ooit verwoordde: “Niet mijn individuele rechten, niet mijn liberale vrijheid, maar mijn verantwoordelijkheid voor de ander (Levinas noemde dat “beklede vrijheid”) ligt ten grondslag aan de samenleving en haar wetten”.

Voorzitter, als we dat niet meer actief toepassen, neemt de meerderheid beslissingen, zonder oog te hebben voor wat dat betekent voor individuele burgers of minderheidsgroepen die daarvan de dupe zijn (vrij naar Ybo Buruma, oud raadsheer bij de Hoge Raad).

Daarmee zou er sprake zijn van een “dictatuur van de meerderheid”. En als er iets is dat wij de afgelopen periode hebben geleerd – alleen al blikken richting Den Haag (of hoofdsteden zoals Washington, Jeruzalem) volstonden meer dan ruimschoots – is het dat de democratie kwetsbaar is. Alles in het leven en dus ook in onze lokale politieke realiteit, draait om mensen. Niet om geld, niet om macht, niet om populariteit en zelfs niet om de zogenaamde “wil van de meerderheid” of “de gunst van de kiezer”. Want voorzitter, democratie is geen wedstrijd in macht, maar een gezamenlijke zoektocht naar vertegenwoordiging.

Terugkomend op wat de Denker der Nederlanden, David van Reybrouck “vérdenken” noemt: in Spreuken 11: 14 staat “Door gebrek aan visie gaat het volk ten onder”. En dat zien we dagelijks via onze schermen van over de hele wereld binnenkomen. Wat we ook zien is wat het met een samenleving, met de wereld doet, als medeleven en compassie als ongewenste eigenschappen worden aangemerkt. Als er voor mensen die afwijken van de norm van het regime (want van regeringen is dan nauwelijks meer sprake) geen plaats meer is. De wereld heeft Samaritanen nodig, mensen, leiders, die zich niet afvragen: wat gebeurt er met mij als ik de ander bijsta, maar wat gebeurt er met die ander als ik dat niet doe. Leiderschap zoals Jezus dat predikt in het nieuwe testament is altijd dienend (en inspirerend). Wij wensen en bidden ons als raad, college en samenleving die grondhouding toe. Zodat we tot aan 18 maart 2026 en tot ver daarna doen waartoe we geroepen zijn. Tot heil des volks (zoals dat zo mooi ouderwets heet) en in vertrouwen op de Schepper van alle dingen.