Op dinsdag 22 april 2014 was een aantal leden van de projectgroep Eerlijke Kleding bij het event ‘Who runs the world? Girls!’ van de Schone Kleren Campagne. Op deze avond werden foto’s gepresenteerd van jonge meiden die zich willen inzetten voor veilige fabrieken en een leefbaar loon. Ruim een jaar geleden zaten wij al aan tafel bij Niki van de Schone Kleren Campagne. Onze vraag was ‘wat is er eigenlijk aan de hand in de kledingindustrie en hoe kunnen wij als jongeren daarin iets betekenen?’ Een mooie droom om mee aan de slag te gaan.

Niet lang daarna echter werd die droom een nachtmerrie voor de 1138 mensen die omkwamen toen op 24 april 2013 een kledingfabriek op Rana Plaza in Bangladesh instortte. Nadat het stof van de verbrijzelde fabriek als laatste graf voor honderden doden was neergedaald, zakte de aandacht voor de misstanden in de kledingindustrie weer snel weg. Veel mensen waren de beelden op tv van Bengaalse familieleden die jammerden om het verlies van dierbaren snel weer vergeten.

De nachtmerrie is nog niet voorbij. Veel merken hebben ondertussen het veiligheidsakkoord ondertekend, maar wat kostte het plaatsen van die handtekeningen toch ongelooflijk veel moeite. Er zijn miljoenen nodig om de slachtoffers van vorig jaar te helpen, maar er is nog altijd slechts wat kleingeld  overgemaakt. Minister Ploumen heeft dit jaar kledingmerken aangesproken op hun verantwoordelijkheid, maar er mogen hardere eisen worden gesteld aan de Bengaalse regering.

Zijn wij nog verantwoordelijk als we bij de kassa een nieuwe spijkerbroek met zo’n Aziatisch labeltje afrekenen? Jazeker. De klant is koning, en wij mogen eisen dat die spijkerbroek op een eerlijke manier is gemaakt. Wij moeten kledingmerken blijven wijzen op de verantwoordelijkheid om producenten te dwingen tot verbeteringen.

Op de foto’s die dinsdag werden gepresenteerd zagen we negen vrouwen die elke dag keihard werken om onze kleren te maken. Vrouwen die sterk en moedig zijn. Vrouwen die bereid zijn om te vechten voor betere en veilige werkomstandigheden. De vraag aan ons is of wij een jaar later nog steeds bereid zijn om mee te vechten.