Van 11 mei tot en met 19 mei zullen internationaal secretaris Rita Poppe en voorzitter Marcel Benard in Israel verblijven. Zij zijn daar op uitnodiging van het CiJo, de jongerenorganisatie van het Centrum voor Informatie en Documentatie over Israel (CIDI). Samen met vertegenwoordigers van vrijwel alle politieke jongerenorganisaties zullen ze worden voorgelicht over het slepende conflict in het Heilige Land.

Rita en Marcel zullen via deze site proberen een weblog bij te houden, zodat je direct kunt meelezen wat ze daar beleven. Hieronder kun je alvast het programma lezen.

Dinsdag 11
De grote reis begon met het arriveren op schiphol om ongeveer 10 uur. Het vliegtuig zou om 13 uur gaan, en de tijd daartussen bleek zeker nodig voor alle controles. Veilig op reis dus.
Na vier en een half uur vliegen maakten we nog een extra rondje over Tel Aviv. Niets aan de hand, we landden toch echt. Het welkom in Israel begon met een drie kwartier durende ondervraging van een van de reisgenoten, die familie in de palestijnse gebieden heeft. Uiteindelijk mochten we toch met de hele groep door.
Op naar het hotel, alwaar ons een redelijk diner wachtte. Na een korte kennismaking, voorzover dat nog niet gebeurd was, gingen we op zoek naar een internetcafe. Dit konden we niet vinden, en eindigden in een gewoon cafe...in de suburbs, dus zeker veilig werd ons verzekerd.

Woensdag 12 mei
Shalom

de nacht was kort, om zeven uur stond het ontbijt klaar...met vis en al.Voor de rest trouwens prima eten! Om kwart over acht verzamelen in de bus en op naar de oude stad, via een prachtige slalomroute. Daar stond een gids te wachten, die allereerst een uitgebreide lezing over de geschiedenis van Jeruzalem gaf. Vervolgens gingen we op pad, via de verschillende delen van de oude stad, naar de klaagmuur en door naar de El Aqsa moskee en de rotskoepel. We hadden geluk, want het is niet elke dag mogelijk om de Tempelberg op te gaan, maar nu dus wel! Na de rotskoepel en dergelijke door naar de church of the holy sepulchre, waar de laatste vier stadia van de via Dolorosa waren.
Tijdens de lunch kwam een woordvoerder van het Israelische leger (IDF) erbij, om na de lunch naar de buitenwijken van Jeruzalem te rijden, waar een deel van de afscheiding (of ' obstacle', volgens de kerel van IDF) te zien was. Het eerste uitzichtspunt toonde een deel van het hek bij Bethlehem, het tweede bood uitzicht op een stuk muur. Er waren heel wat 'politieke' vragen, maar deze heer was niet in de positie daar antwoorden op te geven.
Aansluitend hierop vertrokken we naar de Knesset, het Israelische parlement. De mate van VIP's viel hier helaas wat tegen, geen van de parlementsleden had tijd om met ons te praten. Gelukkig waren de assistenten/ fractiemedewerkers wel zo bereidwillig met ons in gesprek te gaan.
Zo, dat was een redelijke dag zou je denken.... Maar nee, er komt nog meer. Uitgeput doken we het zwembad in om weer even bij te komen en ons voor te bereiden op de avond. Na het uitbundige diner, waar weer, voor de derde keer, zovaak als we al gegeten hadden, kikkererwten op het menu stonden, stonden we klaar voor het volgende onderdeel.
Nabestaanden van slachtoffers vertelden hun verhaal. Zeer aangrijpend, de emoties liepen hoog op. Op deze manier komt het conflict erg dicht bij. De personen hadden allen een verschillend verhaal, met verschillende nuances, maar waren duidelijk in hun verlangen naar vrede. De bomaanslagen moeten stoppen voordat dat bereikt kan worden. Na de verhalen werden er veel vragen gesteld, waarbij duidelijk bleek dat wij buitenstaanders zijn. Dat leverde erg veel stof tot praten op, we stopten dan ook niet eerder dan twaalf uur.
Het bed was dus erg aanlokkelijk...geen cafe Hilel vanavond.

Donderdag 13 mei
Vanmorgen konden we iets later opstaan. Hetzelfde ontbijt...dezelfde mensen...
Maar, een andere dag met een ander programma voor ons.
Het begon in het hotel, met een lezing van Neil Lazarus. Hij is een politicoloog en een bekende spreker, die ons de ins en outs van het conflict probeerde duidelijk te maken. Ook hier werd duidelijk welke dreiging de joden ervaren. De bouw van de afscheiding en het liquideren van de kopstukken van terroristische organisaties zijn manieren om de eigen bevolking te beschermen, zo werd ons verteld. Ook de rol van Arafat werd belicht. Lazarus verweet Arafat dat hij blijft hangen in een revolutionair regime en weigert de overgang te maken naar een fatsoenlijke, democratische staat.
Vervolgens kwam iemand aan het woord van de Palestinian Media Watch. Hij toonde ons beelden van de Palestijnse officiele televisiezender, waarin kinderen aangemoedigd werden zich op te offeren voor Allah in de strijd tegen Israel. Walgelijke beelden, pure indoctrinatie. En deze kinderen zijn de toekomst van het Palestijnse volk...
Ook dit liep weer uit, vanwege de hoeveelheid gespreksstof, zodat we onderweg naar het ministerie van Buitenlandse Zaken onze lunch in een klein parkje nuttigden. Op het ministerie werden we, na de gebruikelijke veiligheidsmaatregelen, ontvangen door twee diplomaten. De ene was hoofd van de ' European division' en de ander van het departement ' international law'.
We hadden een interessant gesprek over de positie van de EU in relatie tot Israel en de VS, over het hek, waar de politieke vragen toch gesteld mochten worden, en de juridische basis van de liquidaties van sjeik Yassin en Rantissi.
En hier zitten we dan...klaar voor de souvenirs, dus wie erg leuke mailtjes stuurt...

Vrijdag 14 mei
Vanuit het zonnige Tel Aviv een nieuwe update van onze belevenissen. We hebben met het internetcafe aanmerkelijk meer geluk dan in Jeruzalem, want er zit er hier een tegenover het hotel.
Na onze laatste update gistermiddag, hebben we bij het eten gesproken met Iftach Spector, een Israelische piloot die weigert nog langer te vliegen, omdat te veel onschuldige burgers omkomen bij de aanslagen. De alom gerespecteerde Spector, generaal in de Israeli Defence Force (IDF), gaf aan dat hij niet tegen het verdedigen van de staat Israel is, maar dat hij zag dat de morele standaard van de IDF achteruit dreigt te gaan. Daartegen wilde hij protesteren door niet meer te vliegen.
Na dit diner stonden enkele vertegenwoordigers van Israelische politieke jongerenorganisaties al te trappelen om kennis met ons te maken. De bespreking was erg leuk, al waren niet alle partijen even sterk vertegenwoordigd. Het gesprek eindigde in de bar van het hotel, waar we nog stevig napraatten over het Israelische conflict.
Vanmorgen zijn we naar het Israelische Rode Kruis, de Rode Davidsster, geweest. Dat was een erg leuke afwisseling van het programma. Twee vertegenwoordigers van Magen David Alom (Hebreeuws voor Rode Davidsster) vertelden over hun werk, dat zij vrijwel zonder overheidssteun doen (slechts 3 % van het budget komt uit overheidsmiddelen). Naast de MDA bestaat er in Israel geen andere ambulancedienst. Daarom konden de medewerkers gelukkig vertellen dat ze het grootste gedeelte van hun tijd, wel 95%, bezig kunnen zijn met het 'gewone' ambulancewerk, zoals het helpen bij bevallingen en hartstilstanden. Maar die andere 5 % wordt ingenomen door zware gevallen, waaronder ook zelfmoordaanslagen. Het was heel indrukwekkend om de medewerkers te horen vertellen over hoe aangrijpend het is om na een zelfmoordaanslag te arriveren - waarbij de beelden van eerdere ervaringen al door het hoofd spoken - en over te schakelen op de automatische piloot. Dader en slachtoffers worden door de MDA gelijk behandeld, er wordt gekeken naar de ernst van de verwondingen.
Na nog een kijkje in de ambulances en in de meldkamer vertrokken we in de richting van Tel Aviv, waar we rond lunchtijd arriveerden. Na de lunch stond een presentatie van het Rabin centre op het programma. Dit centrum is vernoemd naar de in 1995 vermoorde premier Rabin. We gingen in op de verschillende bevolkingsgroepen binnen de Israelische samenleving (Europese, Russische, Amerikaanse en Ethiopische joden, arabieren en christenen). Centraal stond de vraag hoe spanningen tussen bevolkingsgroepen in een democratie tegengegaan moeten worden. Daarbij spraken we ook nog even over de Nederlandse situatie van toenemende spanningen tussen minderheden. Na het gedeelte in het hotel bezochten we het plein waar Rabin na een vredesdemonstratie op 4 november 1995 vermoord werd door iemand van de eigen bevolking. Morgenavond staat er weer een demonstratie op het programma, naar verwachting de grootste sinds 1982... Uiteraard proberen we daar met de hele groep bij te zijn (mits de veiligheid het toelaat, natuurlijk...).
Na deze uitputtende activiteiten werd het de hoogste tijd om kennis te maken met het strand van Tel Aviv. Rita heeft zelfs vissen gesignaleerd en ze voelde zich dan ook gelijk thuis. Na het uitgebreide diner, waarbij we kennismaakten met de Joodse sabbatsgebruiken, kunnen we vanavond genieten van een vrije avond. Als we een punt achter dit verhaal zetten, wuift het bruisende nachtleven van Tel Aviv. Morgen hoeven we pas om 12 uur klaar te staan, dus Tel Aviv, here we come!


Zaterdag 15 mei
en zeker waren we daar in Tel Aviv. Het was een leuk avondje kennismaken met de andere kant van Israel...de verkeerde kant...(Uw voorzitter is in zijn kont geknepen, en niet door een vrouw...)
Maar goed, de serieuze zaken begonnen vanmorgen al weer..nou ja, nadat eerst het strand door Rita was bezocht met enkele vrienden van het CDJA, de JOVD, de SGPJ en de JS.
Om twaalf uur vertrokken we met de bus van Tel Aviv naar de kiboets Palmachim. Een van de reisleiders woont daar normaal gesproken. We kregen hier lunch, een inleiding over de kiboets en een rondleiding door de kiboets zelf. De kiboets ligt echt prachtig, pal aan zee. Schitterend uitzicht!
Hierna vertrokken we naar Yafo, ook wel oud Jaffa. Hier kregen we een rondleiding van een gids. Hij vertelde over de geschiedenis van Jaffa en stipte enkele bijbelverhalen en mythen aan die betrekking hadden op Jaffa of zich in Jaffa afspeelden. Deze rondleiding eindigde in een Arabisch-Israelisch restaurant, waar we ontzettend lekker (tenminste, dat is de mening van Rita) gegeten hebben! (Marcel vond het ook lekker).
We moesten ons haasten, want we wilden als groep op tijd bij de demonstratie in Tel Aviv zijn. Misschien heb je hier wat over op tv gezien, want het was een van de grootste demonstraties (150.000 mensen) sinds ooit met erg veel prominente sprekers (Shimon Peres oa). Het doel van de betoging was het plan van Sharon voor de terugtrekking van Israel uit de Gaza-strook te ondersteunen, om zo het vredesproces weer op gang te brengen. Het was een erg indrukwekkende bijeenkomst, die we niet graag gemist zouden hebben! Dit speelde zich overigens af op het Rabin plein, waar we gisteren waren.
Morgen weer een drukke dag, dus eerst nog even naar het strand nu...!


Zondag 16 mei
Zoals je zult zien, hebben we vandaag gewoon meegedaan met het programma. We hebben hier over nagedacht en zullen op een andere manier aandacht geven aan de zondag.
Het programma vandaag was absoluut een van de beste dagen van de hele reis. We vertrokken vanmorgen naar Givat Haviva, een soort kibboets waar gewerkt wordt aan vredeseducatie in verschillende projecten. Het doel is dat de Arabieren en Joden in Israel (zonder de Westoever en de Gaza-strook) elkaar leren kennen en met elkaar in gesprek komen. Eerst kregen we een lezing van een onderzoeker van het instituut over de positie van Arabieren in het land. Een van de dingen die naar voren kwam, was een soort schoolstrijd die de arabieren voeren om gelijke rechten te krijgen om onderwijs in te richten. Een interessant thema voor Nederlanders...
Na de lunch op de kibboets ontmoetten we twee sociaal werkers die de ontmoeting tussen Joodse en Arabische jongeren leiden. De een was Joods en de ander Arabisch. Het gesprek ging al vrij snel over de ervaringen van de Arabier als een soort tweederangsburger in Israel. Dit was de eerste keer dat we daadwerkelijk met een Israelische Arabier in gesprek waren en dit was zeker interessant.
Vervolgens werden we in soort iglo van leemplaggen gestopt waar we werden voorgelicht over verschillende projecten met kunst. Jongeren van de twee bevolkingsgroepen hebben samen een eucalyptusboom bewerkt en de plaggenhut gebouwd. Wel leuk om te zien. (Rita was iets enthousiaster, maar uw voorzitter is soms gewoon een lompe boer... Al zijn er medereizigers die er nog meer van kunnen, he CDJA?)
Aansluitend aan deze boeiende kunstexpositie werden we snel naar de bus gedirigeerd. We gaan op pad met een goedgebekte Britse vrouw die ons alles over de groene lijn en het hek, en de bijkomende problemen, kan vertellen. Errug indrukwekkend en interessant. Hoewel het probleem er op de kaart al niet makkelijk uitziet, wordt het als je er rondrijdt nog complexer. Onze gids vertelde na het bezoek aan het hek en een checkpoint een ontroerend verhaal over een Palestijnse jongen die ze kende. Het verhaal is te lang om hier te herhalen, maar vraag er zeker naar. De hele bus had een brok in de keel.
We konden het brok wegslikken met wat water en net op tijd waren we klaar om Ami Ayalon aan te horen. Hij is - samen met een palestijn die we morgen ontmoeten - de schrijver van een van de vredesakkoorden. Hij was ook een van de sprekers op de demonstratie gisteren. Ayalon had een echte militaire uitstraling, maar een 'zacht' verhaal. Weer een nieuwe invalshoek op het probleem.
Nog twee dagen... Morgen weer terug naar Jeruzalem en nu naar bed. Shalom!

Woensdag 19 mei
Inmiddels zijn we weer veilig thuis aangekomen, waarvoor we God dankbaar zijn. Helaas hebben we een achterstand opgelopen in het bijhouden van het weblog. Hierbij het verslag van de laatste twee dagen.
Maandagmorgen zijn we vroeg vertrokken naar Jeruzalem, waar we eerst naar Yad Vashem zijn gegaan. Het was heel indrukwekkend om door dit Holocaustmonument te lopen. Het verlangen van de Joden naar een eigen staat komt weer heel helder in een historisch kader te staan.
's Middags hebben we in Oost-Jeruzalem gesproken met Sari Nusseibeh, de rector van de universiteit en een van opstellers van een vredesakkoord. Het gesprek met hem is te beluisteren via de site van de Jonge Fortuynisten.
Na een collectieve duik in het zwembad van het hotel en een gezamenlijk verblijf van 14 mensen in een vijf-persoons-whirlpool, waren we klaar om een aantal Joodse studenten te ontmoeten met wie we tot diep in de nacht gesproken hebben over het studentenleven in Israel.
Dinsdagmorgen stonden we vroeg op om op tijd in de legerbasis bij Be'ersheva te zijn. Daar werden we rondgeleid over de basis door een aantal rekruten. Natuurlijk konden enkele sportieve confessionelen (waaronder Marcel) het niet laten om een wedstrijdje stormbaan te doen, zodat zij de rest van de dag nahijgend van hun prestatie hebben genoten.
Dat de sportievelingen zich vol overgave op het grint stortten om woest te tijgeren, kwam niet zo goed van pas bij de volgende activiteit: het bezoek aan de Dode Zee. Toen het zout in de verse wondjes beet, waren de stoere confessionelen plotsklaps veranderd in zielige mannetjes.
Wel hebben we genoten van de bijzondere ervaring die het bezoek aan de Dode Zee is. Het bezoek aan natuurreservaat En Gedi deed daar nog een schepje bovenop. De reis werd afgesloten met een fantastisch diner in Jeruzalem en het meepikken van het Feest van Jeruzalem. Om vier uur 's ochtends stapten we in de bus naar Tel Aviv om op tijd te zijn voor het vliegtuig dat om kwart voor acht zou vliegen. We zijn in ieder geval een ervaring rijker en we zullen over dit thema nog zeker van ons laten horen.

Rita en Marcel

Lees ook hoe Marcel en Rita's mede-reisgenoten tegen de reis aankijken. Surf naar www.cdja.nl, www.sgpj.nl, www.js.nl, www.jovd.nl en www.jonged