door Johannes de Jong

De ChristenUnie heeft in de aanloop naar het congres last van veel problemen. De sfeer die opgekomen is, kan niet positief worden genoemd. De kop van een artikel in de ZoZ van afgelopen zaterdag luidde 'Ontwortelde partij in verwarring'. Daarin werd gesteld dat de ChristenUnie ontworteld is. De eerste vraag die dan gesteld moet worden, is waar de wortels van de ChristenUnie liggen. Daar wordt met geen woord over gerept.

In de funderingsverklaring van de ChristenUnie worden twee zaken genoemd. Op de eerste plaats de Bijbel, op de tweede plaats de belijdenisgeschriften. Om nu eens met de laatste te beginnen. In artikel 1 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis wordt verwoord dat we geloven in de ene God die de bron is van al het goede. In Matteüs 6:9 is te lezen dat Christus, de Zoon van God, ons leert te geloven in en te bidden tot God als onze Vader. Het fundament van de ChristenUnie is dus het geloof in de ene God die onze Vader is dankzij Jezus Christus. Wie mag bidden tot die God, hoeft niet wanhopig te zijn, ook al neigen we daar wel toe door de verwarde omstandigheden.

Geestelijke verwarring
De ChristenUnie is volgens genoemd artikel in verwarring. Maar wat zegt de Bijbel daarvan en in hoeverre is er nu sprake van verwarring? De Bijbel stelt heel duidelijk dat verwarring een geestelijke zaak is (Hand. 15:24, Hebr. 12:15). De vraag is hoe we ermee omgaan. Willen we wegzakken in verwarring en negatieve verwachtingen die daaruit komen (wanhoop)? Dat is toch nauwelijks voor te stellen! We moeten in ieder geval kijken naar de feiten.

De ChristenUnie stelt het leven dat in relatie staat met God, de naaste en de schepping centraal en wil een overheid die deze onderlinge verantwoordelijkheid voor het leven waarborgt door duidelijke grenzen te stellen. Ook de mensen die de open brief publiceerden ('Oproep aan de ChristenUnie; pleidooi voor christelijk handelen', advertentie in het Nederlands Dagblad van afgelopen zaterdag) onderschrijven de koers van de ChristenUnie:

,,Maar helaas, van de wrange vruchten van Paars is in het Strategisch Akkoord van CDA, VVD en LPF niets teruggedraaid. Weliswaar heeft premier Balkenende een debat over waarden en normen op gang gebracht (overigens op aanreiken van de ChristenUnie), maar kennelijk gaat het dan vooral om fatsoensnormen. De overheid inventariseert waar mensen zich aan ergeren. De publieke opinie lijkt bepalend voor de normstelling. Van normatief overheidshandelen is echter geen sprake. De normen van onze Schepper dreigen weer buiten beeld te blijven.

Er is in de politiek na 15 mei 2002 een nieuwe wind gaan waaien, maar helaas is er weinig ten goede gekeerd. De Bijbel geeft veel richtingwijzers als het gaat om christelijk sociaal beleid, maar kabinet Balkenende heeft daar weinig acht op geslagen. Als het gaat om het beheer van de Schepping, dan is er van rentmeesterschap weinig terug te vinden in het Strategisch Akkoord van de onlangs gesneuvelde coalitie. Economie en mobiliteit voeren de boventoon; het evenwicht ten opzichte van het milieubeheer is zoek. Op deze beleidsterreinen deed Paars het nog beter.''

Gebed en vergeving
Hieruit blijkt eens te meer dat de verwarring een geestelijke zaak is. Ze is namelijk niet gestoeld op feiten. Wel is er sprake van miscommunicatie en hopeloosheid door een bepaalde sfeer die gecreëerd is. Wij moeten als christenen ons alleen niet in verwarring laten brengen. Als er sprake is van geestelijke strijd dan is gebed en onderlinge vergeving noodzakelijk.

Ook de schrijvers van de 'open brief' stellen dat het bestuur nu niet in crisis moet komen, het bestuur heeft zijn excuses aangeboden. We moeten de communicatie naar elkaar weer openen en dat kan alleen als we het gebed aanwenden om de geestelijke barrières op te ruimen. De wanhoop zal plaats moeten maken voor hoop. Samen bidden, samen zoeken naar het plan van onze Heer. Dat hebben we gezongen toen we met de ChristenUnie begonnen en dat moeten we niet loslaten.

Wie heeft belang bij het tegenovergestelde? Die onderlinge band is niet gebaseerd op een verdeling van posities, belangen of machtsverdeling of trots. Onze band is gebaseerd op onze 'enige hoop in leven en in sterven' (Heidelbergse Catechismus, zondag 1, vraag 1). Jezus Christus is onze hoop, de basis van onze onderlinge band. Dan gaat het niet langer om belangen en macht en posities. Dan moet bij ons de onderlinge liefde centraal staan. In 1 Johannes 4:10 staat: ,,Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons heeft liefgehad en zijn Zoon gezonden heeft als een verzoening voor onze zonden. Geliefden, indien God ons zo heeft liefgehad, behoren ook wij elkander lief te hebben.''

Laten we tegen elkaar uitspreken als kiesverenigingen, bestuur, jongerenorganisatie en fractie dat we elkaar moeten vergeven en dat we de liefde voorop moeten stellen. We kunnen niet anders. Niet om alles met de mantel der liefde te bedekken. We moeten eerst belijden tegen elkaar wat we tegen elkaar verkeerd hebben gedaan. Daar moeten we ook over spreken op het komende congres. Vervolgens kunnen we niet in een sfeer van afrekening en een uitwisseling van machtsposities gaan werken, maar alleen in de onderlinge liefde. Deze liefde moet gaan leven en is mogelijk als we in staat zijn samen te bidden. Betrokken mensen, leden, kiesverenigingen, jongerenorganisatie, medewerkers en fractieleden kunnen in de komende week biddend om iedereen die een taak heeft in de ChristenUnie, gaan staan. Dan kan de Heilige Geest waaien door de hele partij.

Johannes de Jong studeert theologie in Kampen en is actief in ChristenUnie en PerspectieF. Hij schrijft dit artikel op persoonlijke titel.
©Nederlands Dagblad