IJmert Muilwijk, voorzitter van PerspectieF, heeft een interview gehad met het Ublad, het tijdschrift van de Universiteit Utrecht. Het interview is hieronder te lezen:

“Ik ben bij de Christen Unie terechtgekomen door de vader van een vriend van me, met wie ik onder het genot van een biertje regelmatig over politiek zat te praten. Ik was nogal bijdehand en op een gegeven moment zei hij: als jij het allemaal zo goed weet, kom het dan maar een keer vertellen. Ik ben meegegaan naar een partijavond en daar viel het dubbeltje. Ik zag dat politiek eigenlijk gewoon ‘problemen oplossen’ is en dat ligt mij wel.

Toen ik anderhalf jaar geleden voorzitter werd van PerspectieF was dat wel even wennen, want opeens staan alle schijnwerpers op je gericht. De eerste de beste avond moest ik naar Amsterdam voor de opnamen van Katja en Sophie, de volgende dag zat ik bij Radio 1 over embryoselectie te praten, en bij Spuiten en Slikken moest ik in het hol van de leeuw het paddoverbod verdedigen. Gelukkig heb ik tot nu toe geen al te domme dingen gezegd, want als vertegenwoordiger van de christenpolitiek moet je voortdurend alert zijn. Vooral in het begin was dat best stressvol.

Bij de Christen Unie voel ik me helemaal op mijn plaats. Veel mensen vinden dat geloof en politiek niets met elkaar te maken hebben, maar daar ben ik het niet mee eens. Gandhi, een van mijn grote voorbeelden, zei ooit: wie geloof en politiek wil scheiden, heeft van beide niets begrepen. Daarmee bedoel ik niet dat alleen gelovigen goede politici zouden zijn, maar wel dat je politiek alleen kunt bedrijven vanuit een set waarden. Voor mij is het streven om wat te doen aan de verschrikkelijke armoede in de wereld een belangrijke drijfveer. Dan kun je zeggen dat ik ook lid van een partij als Groen Links had kunnen worden, maar dan geef ik toch de voorkeur aan de Christen Unie. Ik vind de waarden uit de bijbel: naastenliefde en solidair zijn met elkaar, heel actuele waarden.

Hoe ik die waarden kan verenigen met het afkeuren van abortus, bijvoorbeeld van een meisje dat verkracht is? Laat ik vooropstellen dat het grootste deel van de abortussen plaats vindt omdat het krijgen van een kind de ouders 'niet uitkomt'. Daar heb ik erg veel moeite mee. Maar als een meisje verkracht is, is dat inderdaad een groot probleem. Voor mij staat de beschermwaardigheid van het leven voorop. Ik vind het leven zo uniek dat geen mens daarover mag beschikken, nee, zelfs niet over zijn of haar eigen leven. Je kunt zeggen dat ik zo’n meisje bepaalde vrijheden ontzeg, maar door abortus te plegen ontneemt zij vrijheden aan het kind, want voor mij is een foetus vanaf de conceptie een mens. Natuurlijk, als een jong meisje verkracht wordt en zwanger raakt, begin ik ook te twijfelen. Ik ben niet van steen. Maar het probleem is dat je in de politiek grenzen moet trekken en dan trek ik de grens toch bij: überhaupt geen abortus. Elke andere grens is volstrekt arbitrair, en we willen van de politiek toch duidelijkheid?

Wij zijn het als jongeren overigens lang niet altijd eens met de officiële partijlijn. Neem Irak. Wij hebben dit voorjaar gepleit voor een parlementair onderzoek naar de politieke steun voor de inval in Irak, terwijl het partijbestuur tegen was. We hebben het tijdens het congres zelfs op een stemming laten aankomen, die we op het nippertje verloren. Op zo’n moment ben je als jongerenvoorzitter niet populair in de partij. Ik heb flink wat bagger over me heen gekregen, maar daar kan ik wel tegen.

De achterban was ook niet onverdeeld gelukkig met het feit dat ik dit voorjaar een tournee door Nederland heb gemaakt met COC-voorzitter Frank van Dalen. In het bestuur van het Iran-comité ben ik de christenvertegenwoordiger en Frank vertegenwoordigt er de homobeweging. Dit voorjaar zijn we samen in actie gekomen, want in Iran worden zowel christenen als homo’s opgehangen. Ook dat leverde het nodige gemor op, maar daar kan ik niet mee zitten. Ik vond het juist een geweldige combinatie, christenen en homo’s die samen optrekken. In veel opzichten ben ik het niet met Frank eens, maar ik kon goed met hem discussiëren. Dat is iets waar veel christenpolitici nog moeite mee hebben: open staan en respect hebben voor wat mensen met heel andere opvattingen te vertellen hebben. We moeten in onze partij oppassen voor liefdeloosheid.

Hoe druk ik het ook heb, ik heb een geweldige studententijd gehad. Wie gelovig is, heeft in Nederland al snel een geitenwollensokken-imago, maar het is echt een vooroordeel dat christenen niet met beide benen in de wereld zouden staan. Ik ben lid van de Studentenvereniging voor Internationale Betrekkingen en ik heb regelmatig in de kroeg gezeten. Maar dit najaar hoop ik dan toch eindelijk af te studeren. En wat dan? Lastig te zeggen, want ik heb zoveel ideeën. Ik wil wel promoveren, maar ook de politiek trekt me. Ik ben me nu aan het oriënteren op de Utrechtse gemeenteraad. Daarnaast ben ik een bedrijfje aan het oprichten, de Generatie-Coöperatie, waarin ik ga proberen om ervaren ondernemers samen te brengen met ambitieuze studenten, zodat die van elkaars kennis kunnen profiteren. In Amerika is dat al doodgewoon, maar hier bestaat zoiets nog niet.

In één opzicht wijk ik misschien wél af van veel andere studenten. Mijn vrienden noemen mij een rasidealist en dat klopt. Ik kan me enorm verbazen over al die jongeren die zeggen dat ze zich zorgen maken over de wereld, maar vervolgens niets doen. Lekker makkelijk, denk ik dan. Ga aan de slag, ga wat doen. Op de universiteit loopt zo’n brok talent rond, dat is echt niet normaal. Als die mensen zich eens wat vaker op nuttige plekken zouden inzetten, in plaats van zich in de kroeg lam te zuipen. Hoe kan je je nu ergens zorgen over maken en vervolgens denken dat iemand anders het wel zal oplossen. Sorry, maar daar snap ik echt helemaal niets van.”

‘Bij Spuiten en Slikken moest ik het paddoverbod verdedigen’

CV: IJmert Muilwijk (25) behaalde na de mavo en de havo een bachelor Plattelandsontwikkeling in Dronten. In 2006 begon hij in Utrecht aan de researchmaster Sustainable Development. Begin 2008 werd hij voorzitter van PerspectieF, de jongerenorganisatie van de Christen Unie. Namens de interkerkelijke organisatie voor ontwikkelingssamenwerking ICCO is hij klimaatambassadeur voor Nederland.