De eerste kennismaking met de GGZ in Eindhoven zit erop. Het Eindhovense terrein waar allerlei woon- en behandelunits liggen is uitgestrekt. Het is een landgoed waar het goed toeven is, maar toch hebben veel mensen de neiging met een grote boog om dit terrein en zijn cliënten heen te gaan. Wat dat betreft lijkt er weinig veranderd ten opzichte van het begin van de twintigste eeuw waar gestart is met het 'Rijkskrankzinnigengesticht'. Vanzelfsprekend weggestopt in de bossen, maar praktisch dichtbij het spoor. De stad Eindhoven is door de jaren heen opgerukt. Van een geïsoleerde ligging is geen sprake meer. Maar het isolement van psychiatrische patiënten is in onze geïndividualiseerde samenleving misschien wel groter dan ooit. De GGZ is hard bezig met het slaan van bruggen tussen psychiatrie en samenleving. De Wet Maatschappelijke Ondersteuning biedt daar goede gronden voor. Voor veel gemeenten is het vaak nog zoeken hoe ze de ondersteuning moeten vormgeven.

Levenslang
De indrukken van vandaag zullen me lang bij blijven. De cliënt op de long care met haar konijntje Flappie. De vertegenwoordigers van de cliëntenraad die aandacht vroegen voor het eenzijdige beeld van tbs-ers in de media. Alleen negatieve zaken en incidenten krijgen aandacht. Op basis van incidenten worden soms acuut alle verloven ingetrokken, alle therapie en vooruitgang ten spijt.

De terugkeer naar de maatschappij verloopt moeizaam. Een paar jaar TBS doet het nu eenmaal niet goed op je cv... Daardoor betekent TBS voor mensen vaak levenslang.

Een bezoek aan de isoleercellen maakte ook onderdeel uit van het programma. De fel bekritiseerde kartonnen po heb ik zien staan. Verschillende Kamerleden hebben zich daar vreselijk boos over gemaakt. De sanitaire voorzieningen in de nieuwbouw zagen er beter uit. Maar ik realiseerde me dat het grootste probleem zich niet afspeelt rondom de kartonnen po. Het belangrijkste is dat er voldoende tijd en aandacht is voor mensen, door professioneel en voldoende personeel. Dat er maatwerk is, goede doorstroming en terugkeermogelijkheden naar de maatschappij. Dat er voldoende stagemogelijkheden zijn om weer een arbeidsplek in te kunnen nemen. Dit heeft niets te maken met soft pamperbeleid, maar alles met eerlijke kansen voor behandelde patiënten uit dit deel van de gezondheidszorg.

(Trouw, 20 augustus 2009)